روزی که فــرستاد مـرا پیـکِ بشارت

گفتـا که رهـایت کنـم از بنـدِ اسارت

با آیه ی غم آمد و با حیلـه و نیرنگ

دنیـای پر از عشق مرا داد به غـارت

شعر و سخنم هیـچ نـدارد سرِ یاری

تا آنکه حکایت کنداز عمق خسارت

غیر از هنـرِ سرکشی و تهـمت بیـجا

در مکتب او کس نکندکسب مهارت

پیوسته دعامیکنم ازدست شیاطین

تا آنکـه خـدا خود بکند دفع شرارت

هرچند که ما دربدر وخانه بدوشیم

آنها همگی صاحـب کاخند و عمارت

یادم نـرود آن سحری را کـه شقایق

بـر دار فنـا رفت به انگشتِ اشـارت

بانو عسلم مجـلس بی مــایه نـدارد

بـر قدرت قداره کشان حـق نظارت

تا ابد کس نتواند بخرد ‌ نازت را

یا بگیرد به بغل آن قدِ طنازت را

نو گل بی بَدل جنگل‌ سبزی که‌ نسیم

گونه‌ گون‌ شانه‌ زند زلف‌ غزلسازت را

دلگشا‌ تا ارم پیرهنت را بگشا

مملوّ از رایحه کن جُلگه‌ ی شیرازت‌ را

چه خوش از جنگل انبوه دنا میشنوم

بوی ِ اغواگرِ آویشنِ تارازت را

دست کوتاه من‌ از ناز تو گردیده‌ دراز

گرچه گاهی نرسد سرو سرافرازت را

مِثل‌عیسای‌ مسیحی‌ بده‌ یکباره نشان

لااقل‌ نفخه‌ای از آن همه اعجازت‌ را

در پسِ‌ میله‌ی‌ِ دلگیر قفس‌ کس‌نشنید

نغمه‌ یِ بی رمقِ مرغ شبآوازت را

شاعر ِ شهر ِ غزلهاعسلت هیچ‌‌ ندید

اشکِ چشمِ قلم ِ قافیه پردازت را

گرچه با سنگِ جفا پایِ دلم را شکنی

در پیِ وصل توام سوگل دامن چمنی

گیسوان را بزن از پهنه ی رخساره کنار

که شرر‌ بر صُوَرتیره ی شب ها فکنی

آنقَـدر نغمه بریزم به سر سیم سه تار

تا فريبنده برقصی که بخوانم دهنی

کس و نا کس نتواند بکشد ناز تو را

بسکه مغروری و درحال شکوفا شدنی

مگر ای ساغر میگون زده آیین تو چیست

کـه شرابی لب و لامذهب و نازک بدنی

دلربایی بکن از خنده که در عالم‌ عشق

نرسد سوگل دردانه به پای تو زنی

به همان تیر نگاهت که هدف کرده مرا

هم چنان سر سبد شعر دل انگیز منی

وا بکن پنجره ی پیـرهنت را عسلـم

کـه تو خود باغ بهارانِ معطر بدنی

هنوز از دوری ات بیمارم ای دوست

گـــرفتـار ِ تنی تبــــــدارم ای دوست

پریده از غمت خــواب از دو چشمم

سرِ شب تا سحــر بیدارم ای دوست

بــــرس از راه شـادی تـا بــه فــــردا

بـــه فـــــریاد دل غمبارم ای دوست

اگـــر فــــردا بـــه ســـروقتــم نیایی

غــم عشقت کند بر دارم ای دوست

سکــوت عمــق ِ شـب هـا را شکسته

صــدایِ ضجـه هـای تارم ای دوست

شبـانـه کــــوچه هـــا را می کند پُـر

پیـــاپی شیــون ِ گیتـارم ای دوست

عسل بانــویِ شعـــرم طاقتـم نیست

که دست ازدامنت بردارم ای دوست

دنیا به خود ندیده زیباتر از تو گاهی

هم ناز دلربایی هم مثل قرص ماهی

وقتی که رخ نمائی در کسوت زلیخا

یوسف دوباره افتد از عشق تو به چاهی

روزی که می گذشتی از جاده های شهرم

افتاده بودم‌ از غم در بین کوره راهی

از درد بی قراری می کردم التماست

گاهی نظر نکردی‌ بر حال بی گناهی

تا کی سخن نگویم از حال مردمانم

گویا خبر نداری از ظلمت و تباهی

جز گرد و خاکروبه چیزی به جا نماند

وقتی مسیر آتش افتد به جان کاهی

با آن که گریه کردم بانو عسل نکردی

از بیکران چشمت هرگز مرا نگاهی

گلچهـره یِ دندان صدفِ لـب شکلاتی

در قهــوه ی تلــخ قجــری شاخِ نباتی

با هُـرمِ نگاهت بـه وجـودم زدی آتش

ای شعله ی سرکش مگر از قــوم هراتی

دیگر نزنم ثانیــه ای زل بـه دوچشمت

ترسم‌ بـبـری هوش مرا با تلـــه پاتی

صحرای ِ فلاکت ِ زده ی ِ تشنگی ام را

چل چشمه یِ پر زمزمه ی آب حیاتی

در دور و بر باغ ارم بـوالهـوسانـنـد

گاهی نکند بگذری از کوچه ی ِ لاتی

نــم نــم بچکان شهد ِ لبت را کـه بریزد

احساس تــو در ذائقــه یِ شاعــر ذاتی

آندم که دودستم بشودحلقه به دستت

کم کم بشود کـــــودک دل عاشق تاتی

وقتی کــه تلنگر بزنــم پنجــــره ات را

یعنی کـه قـــرارِ من و تو جمعه ی آتی

بانـو عسلـم ثانیــــــه ای شـک ننمـودم

در سادگی و خــــوبی زنهــای دهـــاتی

ﮔﻔﺘـﻪ ﺑــﻮﺩﯼ با نــوای نـاز ِ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎﺭﻣَـﺖ

ﺗﺎ ﺑـﻪ ﺭﻗﺺ ﻭ ﭘﺎﯾﮑﻮﺑﯽ ﺑـﺎﺭﻫﺎ ﻭﺍ ﺩﺍﺭمَـت

بس که ای بالا بـلا ساغر تن و دل نازکی

انـدکی جــرات نـدارم ﺩﺭ ﺑﻐـﻞ ﺑِﻔْﺸﺎﺭﻣَﺖ

بافه‌ی زلفت مسیر بادهای وحشی است

ﻋﻄﺮ ِ خوشبوی دلاویزم کجـا ﺑﮕـﺬﺍﺭمَت

ﺑﺴﺘـﻪ ﺍﻡ ﺑـﺎﻝ ﺧﯿــﺎﻟـﻢ ﺭﺍ ﺑـــﻪ ﺑــﺎﻝِ ﺁﺭﺯﻭ

در بــدر ﺩﻧﺒـﺎﻟﺖ ﺁﯾﻢ ﻫــﺮ ﮐﺠـﺎ ﭘﻨﺪﺍﺭﻣَﺖ

ﭘﺮﺩﻩ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﺍﺯﺭﺥ ﺯﯾﺒﺎ ﺩﺭاﯾﻦ ﺷﺒﻬﺎ ﮐﻪ من

ﺭﻭﺷﻨﯽ ﺑﺨﺶِ ﺯﻣﯿﻦ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺸﻤﺎﺭﻣَﺖ

بعدازین ای چلچراغم گر بفرمایی قبول

درنظر دارم ﻣﯿﺎﻥ صحن ﭼﺸﻤﺎﻥ ﮐﺎﺭَﻣَﺖ

در میـان راه رفتن مانــده ام ﺑﺎنو عسل

تامگر بعد از وفاتم دست ﮐﯽ ﺑﺴﭙﺎﺭمَت

سوگل ِ دامن حریر ِ قد بلند ِ خنده رو

سروِ طناز منی در باغ ِ سبزِ آرزو

روز و شب محو رخ و لبهای میگون توام

سایه ات از بس بیفتد بر شرابِ در سبو

همچنان درگفتمان ها گونه‌یِ برجسته ات

می دهد گل های تازه در شروع گفتگو

آرزو دارم که در ‌ قصرت پذیرایم شوی

تا بگویم راز ِ دل را در کنارت مو به مو

تابه کی بایدبچرخم دورخود از بی تویی

تابه کی باید کنم از درد دوری های و هو

هر زمان در اوجِ تنهایی نگاهت کرده ام

قاب عکست را کند بارانِ اشکم شستشو

گفته بودم در نهایت می زند با همگره

سرنوشت ِ ما دو تا را روزگار ِ پیش رو

شوق دیدار تو را دارم که در پسکوچه ها

رد ِ پایت‌ را کنم از بی قراری جستجو

گرچه می دانم نمی آیی ولی بانو عسل

وعده‌‌ یِ ما صبح فردا باغ انجیر و هلو

ﯾﺎ که از کهنه شرابت ﻗﺪﺣﯽ ﻧﻮﺷﻢ ﮐﻦ

یا که آتش به وجودم زن و خاموشم کن

یا که لب را بنه بر رویِ لب پر عطشم

یا کـه هوشم ببر از باده و بی هوشم کن

ﯾﺎ بکـن صورتِ خاکستـرم از آتش وصل

یا کــه ای حــورِ فـریبنده فــراموشم کن

یا بدم بر دهن سازِ دل آزارِ سکوت

یاکه چون آب روان زمزمه در گوشم کن

یا شکایت نکن از داغ شقایق به کسی

یا کمک در طلبِ خونِ سیاووشم کن

یا که آرامش آنی به وجودم برسان

یا که آشفته تر از دوش و پریدوشم کن

یا کــه بانـو عسلم تــرک مــن خسته نکن

یا که با آه و غم و غصه همآغوشم کن