حصارِ‌ ممتدی‌ دارد عزیزم

نگهبان‌‌‌ِ بدی دارد ‌ عزیزم

شمردم حسن او را‌ بسکهگفتم

قشنگی هم حدی‌‌ دارد عزیزم

تا باغنگاه تو پر از زیبایی ست

سر‌ تا سرِ ابیاتِ غزل رویایی ست

گفتابه‌‌ من از اوج شعف‌ سرو چمان

در باغِ ارم نازِ گل از رعنایی ست

نهادی در نهان‌ پا در وجودم

تو را حس میکنم با تار و پودم

چنان زد آتشم نازت که دائم

گرفته شهرتان‌ را بویِ دودم

با هوشِ مصنوعی میسّر

که گیرم‌ لااقل پروازم از‌ سر

به‌ عشقِ چیدنِ‌ ماه و ستاره

خیالم‌ ‌ تا ثریّا ‌ می زند پَر

شمیمِ‌ خرمنِ یاسم کجایی

شکوهِ‌‌ باغِ ‌گیلاسم کجایی

توخردادی ترین اردیبهشتی

بهارِ سبزِ احساسم‌ کجایی

اذان بر چوبه ی دارم ببستند

مسلسل ها به رگبارم ببستند

زدند آتش بدونِ حکم قاضی

کمر بر محوِ‌ آثارم ببستند

تنی‌ خوشبو تر از گلپونه داری

بهارِ نابی از بابونه داری

وجودم را بسوزانی چو فلفل

ازآن خالی که رویِ گونه داری

دوباره در اِرم ای دخترِ ناز

مگر پیراهنت را کرده ای باز

هنوز از بوی نارنج تو پر بود

تنِ اردیبهشت‌ِ شهرِ شیراز

به قولِ خداوندِ اردیبهشت

نشاید‌ که بگریزی‌ از سرنوشت

دهن را پر از حرفِ زیبا بکن

زبان رانچرخان به گفتار زشت