بهار سبز بی پَرچین تو باشی

شکوه فصل عطرآگین تو باشی

به یاس پرگل بشکفتهسوگند

شمیم باغ فروردین تو باشی

مگر در کوچه‌ باغِ گل فشانت

به عشق قامت ِ سرو چمانت

صبا در موج موهای تو پیچد

که بر دوشت بریزد گیسوانت

از وجودت میهنم ویرانه شد ازپای بست

بارها آتش زدی باکینه ها درهرچه هست

خورده ای خون هزاران لاله را باحیله ها

درمَثل فرقی نداری باخفاش شب پرست

زلالی در شراب تاکمان است

رگ‌ انگور مست ازخاکمان است

تراوش می کند در زندگانی

فرآیندی‌ که‌ در اِدراکمان است

سرایِ نغمه بوی غم گرفته

وطن را موجی از ماتم گرفته

چه آمد بر سرِ خاک کهن بوم

که آتش در دیارِ جم گرفته

یکی از ‌کینه ی کــــــژدم گریزد

یکی مجهول و‌ سر در گُم گریزد

ولی‌ازترس سلاخی‌عجب نیست

اگـر دیکتــاتور از مــــردم گریزد

کبودیبرتن مجروح برگ است

دو روزی اوجِ رگبار ِ تگرگ است

از این آشفته بازی ها مخور غم

که فردا نوبت معمارِ مرگ است

به‌‌ آن‌ وِردی‌ که‌ ریزد از لب‌ شیخ

ندارم اعتماد از مذهبِ شیخ

به جای اوج یک رنگی ریا بود

دعا در ذکر‌ یا رب‌‌ یا رب‌ِ شیخ

من از فتوای شیخ بی رساله

که فرمان داده بر اعدام لاله

بدانستم که گیرد میهنم را

سراسر ضجه‌ی جانسوز ناله