از لبِ ناز ﺗﻮ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ
ﺁﻩِ ﺳـﺮﺩ از ﺩﻝِ بیچاره ی ﻣﻦ  ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

هر زمان دکمه ای از ﭘﯿﺮﻫﻨﺖ وا بشود
موجی از رایحه ﺑﺮ باغِ ﭼﻤﻦ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

جانم‌  ارزانی آن شاعر ارزنده که گفت 
شربت نابِ ﺗﻤﺸﮏ ﺍﺯ لبِ  ﺯﻥ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

به سر زلف تو وقتی بزند بوسه نسیم
عطرخوشبوتری از شانه ﺯﺩﻥ ﻣﯽﺭﯾﺰﺩ

گفتم‌ ای باد بهار از  تب و تاب نفست
برگِ  گل از  بدن غنچه دهن می ریزد

ﺩﺭﯼ ﺍﺯ سبکﺟﺪﯾﺪی نگشودی‌که هنوز
از  درختِ  ﻏﺰﻟﻢ  شعرِ  ﮐﻬﻦ  ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

مهربانو عسلم  رایحه یِ  ﺩﺍﻣﻦ ﺗﻮﺳﺖ
ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮﺩﺍﻣﻨﻪ ﯼِ ﺩﺷﺖ و ﺩﻣﻦ ﻣﯽﺭﯾﺰﺩ