تا ابد کس نتواند بخرد ‌ نازت را

یا بگیرد به بغل آن قدِ طنازت را

نو گل بی بَدل جنگل‌ سبزی که‌ نسیم

گونه‌ گون‌ شانه‌ زند زلف‌ غزلسازت را

دلگشا‌ تا ارم پیرهنت را بگشا

مملوّ از رایحه کن جُلگه‌ ی شیرازت‌ را

چه خوش از جنگل انبوه دنا میشنوم

بوی ِ اغواگرِ آویشنِ تارازت را

دست کوتاه من‌ از ناز تو گردیده‌ دراز

گرچه گاهی نرسد سرو سرافرازت را

مِثل‌عیسای‌ مسیحی‌ بده‌ یکباره نشان

لااقل‌ نفخه‌ای از آن همه اعجازت‌ را

در پسِ‌ میله‌ی‌ِ دلگیر قفس‌ کس‌نشنید

نغمه‌ یِ بی رمقِ مرغ شبآوازت را

شاعر ِ شهر ِ غزلهاعسلت هیچ‌‌ ندید

اشکِ چشمِ قلم ِ قافیه پردازت را

گرچه با سنگِ جفا پایِ دلم را شکنی

در پیِ وصل توام سوگل دامن چمنی

گیسوان را بزن از پهنه ی رخساره کنار

که شرر‌ بر صُوَرتیره ی شب ها فکنی

آنقَـدر نغمه بریزم به سر سیم سه تار

تا فريبنده برقصی که بخوانم دهنی

کس و نا کس نتواند بکشد ناز تو را

بسکه مغروری و درحال شکوفا شدنی

مگر ای ساغر میگون زده آیین تو چیست

کـه شرابی لب و لامذهب و نازک بدنی

دلربایی بکن از خنده که در عالم‌ عشق

نرسد سوگل دردانه به پای تو زنی

به همان تیر نگاهت که هدف کرده مرا

هم چنان سر سبد شعر دل انگیز منی

وا بکن پنجره ی پیـرهنت را عسلـم

کـه تو خود باغ بهارانِ معطر بدنی