هرچند لبت نم نم آب است و دل انگیز

شیرین شده ذاتاً چو انارِ شبِ پاییز

دل می بری از مرد و زنِ کوچه و بازار

با پیرهنِ زر زری و دامنِ گل ریز

هر بار نگاهم به‌ رخِ آینه افتاد

از تابشِ رویِ تو ﺷﺪ‌ﻡ ﺫﺭﻩ ﯼِ ﻧﺎﭼﯿﺰ

ای دوریِ تو اشکِ تراویده یِ سردم

بر هر مژه ام نم نم یادت شده آویز

آندم که گذر میکنی از حومه‌ ی شیراز

در باغِ ارم ﻧﻐﻤﻪ ﮐﻨﺪ‌ ﻣﺮﻍِ ﺳﺤﺮ ﺧﯿﺰ

ﺩﺭ ﻓﺼﻞ ﺧﺰﺍﻥ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﮑﺶ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ

ﺗﺎ ‌ ﺧﺎﻧﻪ ‌ ﺧﺮﺍﺑﻢ‌ ﻧﮑﻨﺪ ﺳﺮﺩﯼِ ﭘﺎییز

بانو عسلم شانه‌ بزن بر خم زلفت

ﺗﺎ کلبه ی من ﭘﺮ‌‌ ﺷﻮﺩ از بوی ﺩﻻﻭﯾﺰ

در کلبهی تنهایی ام آرام ِ جانم آرزوست

آن سوگلِ شیرین لبِ ابرو کمانم آرزوست

باغِ بهشتِ روی او از جنس گلهای تر است

گلبوسه های گونه‌گون ﺍﺯدلستانم ﺁﺭﺯﻭﺳﺖ

در گیر و دارِ عاشقی از خود ندارم اختیار

دل بیقراری میکند وقتی که آنم آرزوست

دائم به تنبک میزنم تابشکندسقف سکوت

وقتی پیاپی گفتگو با مهـربانم آرزوست

ﺩﺭﮔﺮﺩﺵﮐﻮﻥ ﻭﻣﮑﺎﻥﮐﺸﻔﻢ ﻧﺸﺪﺍﺳﺮﺍﺭِﻏﻴﺐ

در کهکشانهاپر زدن تا لامکانم آرزوست

باحکم‌قاضی‌بارهامُلکم‌به‌غارت‌رفته است

دورانِ جمشید جم و عهدِ کیانم آرزوست

از طرّه‌ی بانوعسل‌خوش می وزد بادصبا

بوی نسیم صبحدم از زلف جانم آرزوست