جهان ای روله جان از آه لرزید

زمین و آسمــــان و مــاه لرزید

ثلاث و ازگله در غـم فرو رفت

شبانگاهی کــه کرمانشاه لرزید

پَرپَر از شعله‌ی رخسار تو دیوانه ی توست

دورِ سیمای تو میچرخد و پروانه‌ی توست

کم‌ تلنگر نزدم رویِ در و پنجره ها

منِ آسیمه چه دانم که کجا خانه‌ی توست

بس که از یادِ لبت خیره به ساغر شده ام

باورم شد که لبم بر لب پیمانه ی توست

نقره داغم کند از فَرط هوس هُرم تنت

آتش وسوسه در پنبه‌یِ بی دانه ی توست

به همان چشم ولب وچهره یِ پرجاذبه ات

مامن امن من آن گودیِ بر چانه ی توست

گرچه آوارم و مخروبه تر از ارگِ‌ بمم

تکیه گاه دل من باش که ویرانه ی توست

آن چه ریزد عسلم از عقبِ ر‌وسری ات

موجی از شُرشُرِ ابریشم ِبر شانه‌ی توست

از بسکه دلم مرتعش از نازِ پری هاست

در نی لبکم نغمه ای از ساز پری هاست

خارج بوَد از حیطه یِ اندیشه و ادراک

انسان و مَلک بی خبر از رازِ پری هاست

بر رویِ لب ثانیه ها رنگِ سکوت است

وقتی قلمم قافیه پرداز پری هاست

در گوشه ای از پنجره یِ رو به سیاهی

روشن شدنِ سایه از اعجاز پری هاست

بر ‌ مردمکِ چشم پری ها نزنی زل

پنهان شدن ازخصلت ممتاز پری هاست

پیوسته اگر خیره شوی فاصله ها را

پایان افق نقطه یِ پرواز پری هـاست

بانو عسل از جن و پری واهمه دارم

سرتاسر جنگل پُر از آواز پری هاست

گـلِ ســرخ و سفیــدم دل ندارد

درون کـــــوچه ای منــزل ندارد

خیـالش دائـم از مـن می گـریزد

دویدن در پی اش حاصل ندارد

زبون دیدی نگاه سنگی ام را

نپرسیدی دلیلِ منگی ام را

دو تا چشم ترِ آدینه داند

جواب اینهمه دلتنگی ام را

گـرچه از روز ازل خـاک ﮔﯿﺎﻩ ﺗـــــﻮ ﺷﺪﻡ

بعدهــا سبز ﺑــــﻪ ﺍﮐﺴﯿﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﺗـــــﻮ ﺷﺪﻡ

آنقدَر پر شدی ازشور وشر وجلوه که من

ﺧﯿﺮﻩ ﺑـــﺮ ﭘﯿﺮﻫـــﻦ ﻭ ﺳﯿﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﺗﻮ ﺷﺪﻡ

بس‌که درکوچه زدم زل قد و بالای تو را

ﻋﺎﺷﻖ ﭼﺸﻢ ﻭ ﻟﺐ ﻭﭼﻬﺮﻩﯼ ﻣﺎﻩ ﺗﻮ ﺷﺪﻡ

ﻣﺎﻧﻊ ﺳﯿﺮ ﻭ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺻﻒ ﻣــﮋﮔﺎﻥ ﺗـــﻮ ﺑﻮﺩ

ﺳﺎﺩﮔﯽ ﮐـﺮﺩﻡ ﻭ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺳﭙﺎﻩ ﺗـــــﻮ ﺷﺪﻡ

ﺳﺎﻟﻬـــﺎ چشمِ دلـــم ﺭﺍ ﻧﺴﭙﺮﺩﻡ ﺑــﻪ ﮐﺴﯽ

ﻭﻟﯽ ﺁﺷﻔﺘـﻪ ﯼ ﺁﻥ ﭼﺸـﻢ ﺳﯿﺎﻩ ﺗــﻮ ﺷﺪﻡ

پسِ پرچین ﺑﻪ ﺗﻮ دادم ﺩﻝ ﺑﺤﺮﺍﻥ ﺯﺩﻩ ﺭﺍ

مثل ﮔـﺮﺩﯼ ﺑـــﻪ ﻫـﻮﺍ راهیِ ﺭﺍﻩ ﺗــﻮ ﺷﺪﻡ

عسلم اوجِ ﺟـﻮﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺑﮕـﺬﺷﺖ

ﭘﯿـﺮی ام ﺩﺍﺩ ﮔـــﻮﺍﻫﯽ ﮐـــﻪ ﺗﺒﺎﻩ ﺗﻮ ﺷﺪﻡ