دودمانم‌  به  فدایِ دهنت  حضرت عشق
دُرّ بریز  از ثمراتِ سخنت  حضرت عشق

زیرِ بارانِ  ملایم  چه خوش آید به مشام 
بوی سیب از‌نفسِ پیرهنت حضرت عشق

نرم و آهسته  بریزد  به  تن  یاس  سفید
بارشِ نم‌ نمِ عطر از  بدنت حضرت عشق

پرده را  پس  بزن از  چهره که آتش بزند
شب ما  را رخِ  پرتو فکنت حضرت عشق

گرچه باورنکنی برکه ای ازخون شده است
دل بی تاب من از تاب تنت حضرت عشق

بارها  بر  دف و  بر گُرده یِ  تنبک زده ام
که شوم باعث اغوا شدنت حضرت عشق

خواب دیدم که زدی بر در و....دهلیز دلم
پر شد از دلهره با در زدنت حضرت عشق

تا چه  سازد‌  عسلم   با  منِ  آواره  مکان 
زلف یلدایِ شکن در شکنت حضرت عشق