گرچه‌ بی‌جرمم ولی‌‌درخانه‌ محبوسم هنوز
لاجرم با ماتم‌ و  دل شوره  مأنوسم  هنوز

انس  و‌  الفت  از دیارِ  شادمانی  پر کشید
از وجودِ ‌ همدلی  سر‌ زنده  مأیوسم  هنوز

روشنایی را  به دستورِ  شبح  گردن  زدند
بی نصیب از دیدنِ  رخسارِ  فانوسم هنوز

باغِ  فروردین چشمانت‌ که می آید  به یاد
حس کنم درعمق جنگل‌های چالوسم هنوز

از همان روزی که  آقای ریا شد حاکمم
برده ی بی اعتبارِ  شیخِ  سالوسم هنوز

بی خبر گیرد گلویم  را  دو دستِ اختناق  
در شب بی انتها  در  چنگِ  کابوسم هنوز

سینه ام را بارهاچاقویِ غم جِر داده است
دلزده از قاضی و ازگشتِ محسوسم هنوز

در‌‌  غزل هایِ ترم  از ‌‌ بی تویی  بانو عسل 
می‌ چکد باران غم از شعرِ‌  ملموسم هنوز