هر پگاهی که تنِ  ‌پنجره‌ ات‌‌  باز‌‌ شود
صبحِ زیبای من  از‌  دیدنت آغاز  شود

بر سرِ  زلف رهایت بزند‌  بوسه نسیم 
که گلِ روی تو از شرم و حیا ناز شود

آن‌ چنان در تب و تابم که به آوازِ بلند 
آنچه  در دل بنِهفتم  به تو  ابراز شود

بیخبر میشود از حال دگرگون خودش
هر  کسی  هم‌ ‌سخنِ  دلبرِ  طناز  شود

ملک‌جم‌گرچه بیفتاده به‌چنگال سکوت
صبر اگر پیشه کنی عرصه‌یِ‌آواز شود

هر زمان‌  باد ‌‌ صبا بگذرد از  پیرهنت 
سعدی از بوی ارم راهیِ  ‌شیراز  شود

شاخه یِ سبز غزل تا ننشیند  به  ثمر 
نم ‌ نم‌  اشک قلم  قافیه  پرداز   شود

گفتم از سِرّ ضمیرم به تو  بانو عسلم 
آن چه‌‌‌ از دل نتراود به‌ زبان  راز شود