ناله کن ناله که از  دردِ  وطن  پیر ‌شدیم
دیگر  از‌  فاجعه یِ  بودنمان  سیر  شدیم

رعد و برقی که جهیدن بگرفت از تنِ  ابر
آن‌چنان بر سرمان زد که‌ زمین گیر شدیم

شبحی چنگ به ماه میزد و ما ازسرِ شوق
بی خبر از همه جا خیره به تصویر شدیم

مِثلِ سنگی که ندارد خبر از مقصدخویش
بارها  بی  هدف‌  از  دره   سرازیر  شدیم

مُلک جم عرصه ی شمشیرجهالت شدوما 
شاهد   گسترشِ   مرگ    مشاهیر  شدیم

حیله ی شیخِ  ریا بر سر باور  که نشست 
همگی  با  تلی از  توطئه  تسخیر  شدیم

سالها رفت و دراین ملک پر از غصه هنوز
کس نگوید که چرا این همه تحقیر شدیم

زندگی  دستِ  قضا  و  قَدَر  افتاد که  ما 
کم کم‌   از  راه‌ِ  دعا   تابعِ   تقدیر  شدیم

بذرِ   امید   بپاش   از   سبدِ   ایده ی  نو
شاید  از  نو  عسلم  شاهدِ   تغییر  شدیم