گرچه ازجنس گلی ازخودِ گل نازتری
بین  نازک  بدنان  از  همه‌  طناز تری

به خدایی که مرا ساده گرفتار توکرد
از غم  و‌  سیل  بلا  خانه  براندازتری

آخر ازعشق تو گاهی به خیالم نرسد
که بجویم نفسی هم دل و همرازتری

در پس پنجره‌ی محفل‌حافظ مَنشین
که  کند‌  وصف تو  را رندِ  غزلبازتری

به همان‌ قد بلندت‌که ندیدیم‌ و نبود
از تو در  باغ  ارم  سرو  سرافرازتری

نکند عکس تو را باز به تصویر کشد
شاعرِ   نو‌  قلم ِ     قافیه   پردازتری

به شراب و شرر ساغر  پر باده قسم
تا   ابد  لب ننهم‌  بر  لب  دمسازتری

بی قرارم‌  بکند چشم   تو بانو عسلم
اینقَدرعشوه نکن کز همه کس نازتری