روزی   که   ﺷﻨﯿﺪﻡ   ﺧﺒﺮِ     آمدﻧﺖ  ﺭﺍ
گفتم  دم ِ در  بوسه  نشانم   دهنت را

هر چند که  پیوسته  تر از  باد  بهاران
آورده   صبا   رایحه یِ    پیرهنت   را

ییلاﻕ‌  ﺗﺮ  ﺍﺯ  ﻣﻨﻄﻘﻪ ﯼِ  ﻗﻄﺐ  ﺟﻨﻮﺑﻢ
راهی شده ام ﻋﺮﺻﻪ ﯼِ ﻗﺸﻼﻕِ ﺗﻨﺖ ﺭﺍ

در اوجِ  خیالم  چو   ﭘﺮﺳﺘﻮﯼِ  ﻣﻬﺎﺟﺮ
پرواز   کنم‌  ﺁﺏ  ﻭ  ﻫﻮﺍﯼِ   ﻭﻃﻨﺖ  ﺭﺍ

آوا  شدم  از  فَرطِ  هیاهو  که  نچیند
گنجشک‌هوس‌میوه‌ی دشت ودمنت را

تردید ندارم  که شبی   نرگسِ  شیراز
بوییده  گل  و نم نمِ   عطر   بدنت را

ﺗﺮﺳﻢ  ﮐﻪ  ﺻﺒﺎ  ﺭﻭﺳﺮﯼ ﺍﺕ ﺭﺍ  بدراند 
ﺗﺎ ﺷﺎﻧﻪ  ﺯﻧﺪ  ﺯﻟﻒِ  ﺷﮑﻦ ﺩﺭ  ﺷﮑﻨﺖ ﺭﺍ

بانو  عسلم  در    وسط   باغِ   گلایُل
ﺑﺮ ﭘﺎ ‌ ﺑﮑﻨﻢ  ﺟﺸﻦِ  ﺷﮑﻮﻓﺎ  ﺷﺪﻧﺖ  ﺭﺍ