کس نمیداند چه هستم چیستم

یـا کـه اول در کجـا می زیستـم

دائم از همـزاد خـود پرسیده ام

تا به من واضح بگــوید کیستم

عــروس نـاز رعنــا قـــد قشنگی

طلای ناب صـد در صـد قشنگی

خـدایِ اوج زیبـایی خـودت هم

نمیدانی که بیش ازحد قشنگی

قطره ای پرت از گلوی تَنگ تُنگ ِ ماهی ام

از خود آگاهی به سوی بی نهایت راهی ام

از تب و تابی که دارم سر به ساحل میزنم

جایی از دریا نـدارد تاب کثرت خواهی ام

آنقَـدر آسیـمه سـر هستم کـه‌ امـواج بلـند

هم چنان روی تنم می ریزد از کوتاهی ام

سالها از بغض معنـا دار شب فهمیده است

عقـــده هـای ماهیـان بــــرکـه را آگاهی ام

ذره ای از خون فرهادم‌ بـه روی صخره ها

بی نصیب از دیدن ِ شیرین کرمانشاهی ام

درد ِ جانسوزی دمـادم بـر سر زا می کشم

تا مگـر شعـری بــزایـد قصه های واهی ام

نازنین بانو عسل از دوری ات افتاده است

واژه هـای بی رمق بـر پاره برگ ِ کاهی ام

سحـر ساقی بگفتـا با پیـاله

چرا نی هر نفس آید به ناله

بگفتا در خزانِ شور ِ دشتی

دل ایدل میکند از داغ لالـه

صفـا داده پگـاهـم را گل سرخ

چه می دزدد نگاهم راگل سرخ

معطـر کـــرده از بــوی مــلایم

هـــوای ِ زادگاهــم را گل سرخ

رفتی اماخاطراتت پیش من جامانده است

عطرِ یادت در هـوای خـانه مانا مانده است

آنقَــدر آسیمه سر گشتم کـه بعـد از رفتنت

در دل رنجیده ام غم های دنیا مانده است

بعدِ تو در را به روی روز و شب بستم ولی

پلک چشم پنجره درحسرتت وامانده است

گـوشه ی دنـج اتاقـم روی میــز ِ شیشه ای

دور عکست قـاب ِ نایاب مطلا مانده است

همچنان باخاطری افسرده می جوید تو را

لابـلای کوچه ها مردی که تنها مانده است

در میـان غصــه هــای ِ دفتـر شعــرم هنوز

قصه هایی از غـم مجنونِ لیلا مانده است

بستـه ای راه نفــوذم را تـو از سنگین دلی

سال هادیوار قلبت سنگ خارا مانده است

روزِ دل کندن عسل بانو مگر چشمت ندید

برکه خونین چشمم را که دریا مانده است

ذهن مـرا ساده بـه‌ هـم ریخته

آن که چراغی به شب آویخته

جلـوه کنان مشعل احساس را

در دل هــر واژه بــر انگیـخته

فـــــرآیـند ِ کلامــت عشق بـاشد

یقین دارم کـه نامت عشق باشد

بکن لبــریــزم از گلخنـــده هایت

شعار صبح و شامت عشق باشد

تبانی با خـــزان ِ زرد کردند

تمام ِ سبـزها را طـرد کردند

چـه بیـرحمانه با رگبار آتش

تن ِ آلالـــه ها را سرد کردند

تبـــاهی را پیــاپی پـاس دادیـم

بــه هــر نا آشنـایی یاس دادیم

حفاظـت از قشنگی هـا نکردیم

شقایق را به دست داس دادیم

جهـالـت با تعصـب در تمـاس است

که آبادی پر از هول و هراس است

دراین ظلمت سرا در طــول تاریخ

شقایق سرنگون از تیغ داس است

نـزن بـا نـای نی آتش بـه جانم

که سوزد بنـد بنـد ِ استخـوانم

بزن در مایه ی شور و همایون

که باهرنغمه ای دشتی بخوانم

ندارم ره بـه جـایی ای گلِ ناز

به رویم لنگه ی در را بکن‌ باز

گـل ِ زیبـاتــر از بـاغ ِ شقـایق

تویی اردیبهشت شهـر شیراز

وقتی نظــرم کـــردی در آن شب رویایی

از خود به درم کردی در آن شب رویایی

با آن کـه نگاهـم را از دست تــو دزدیدم

دیـوانـه تــرم کــردی در آن شب رویایی

در کـوچه ی آئینه از گـوشه ی چشمانت

زیــر و زبـرم کـــردی در آن شب رویایی

آخر چه خطا کـردم کـز نیـزه ی مـژگانت

بی بال و پـرم کـردی در آن شب رویایی

پیوسته بـه دنبالت می رفتم و میرفتی

خونین جگـرم کردی در آن شب رویایی

گفتم که بیا ای گل دوری تو مکن از من

دائـم حـذرم کـــردی در آن شب رویایی

دیدی کـه عسل بانـو افسرده شدم آخـر

از بس پکــرم کـردی در آن شب رویایی

روشن بکـن از شعلـه تـن ِ ﭘﻨﺠـﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ

کـز کــوچه فـراری بـدهی دلهــرﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ

بر پیکـر شب شعلـه بزن تا که سیاهی

پایین کشد از برق رُخت کـرکـرﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ

درسایه‌ ی طولانیِ شب عامل وحشت

گـردن زنـد از حکـم ِ شبح هوبره ها را

از بس کـــه ریـا در ده مـا سابـقه دارد

تشخیـص نـدادم سـره از ناسـره ها را

بر ساقه ی بی خوشه‌ ی گندم نزند پر

گنجشکی اگـــر بـو نبرد ﻣﻨﻈـــﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ

جـز مــریم ِ تنهـای مقـدس کــه بـداند!

در معجــزه هـا استـرس باکـــره هـا را

بانـو‌ عسلم‌ غـم نگـذارد کــه بــه یادت

بـر پـا بکنـم غرفه ای از ﺧـﺎﻃـﺮﻩ ﻫﺎ ﺭا

لحن سازم در غروب جمعه محزون میزند

پا به پایِ بغض نی باسِحر وافسون میزند

نغمه ها جاری شود از جوی ضرباهنگ ها

ساز دلکوک ِصبـا وقتی کـه موزون میزند

هم زمـان بـا آه ِ لیلی تنـــدر ِ شـلاق عشق

مِثل آتش بادهـا بـر پشت ِ مجـنون میزند

رقص نُت ها آورَد چنـگ ِ نکیسا را بـه یاد

هر زمـان نبض سه تارم در همایون میزند

از خلوص دل بگیرد راز هستی را به هیچ

آن کـه‌ جامی از شـراب ناب گلگون میزند

با شـروع تکنوازی زیـر و بـم گـم می شود

در تنـور سینـه ی سازی کـه قـانـون میزند

گرچه دل را با نـوای خـوش نوازد روزگار

فتنه ها می زاید از تاری که ایدون میزند

هـق هقم را بایـد از بانـو عسل پنهان کنم

تا نبیند سیل اشکـم را کــه بیـرون میزند

دائمـاً زنــده بـه شعـرم غــزلم را نبَرید

برگ ِ گلواژه ای از مـاحَصَلـم را نبَـرید

خورده ام درپس ِابداعِ مَثل دودچراغ

منبع و مخـزن ضــرب المثلـم را نبرید

گــذرِ بـاد صبا از بغـل خــانه‌ ی ماست

نـم‌ نـم‌ ِ آب و هـــوای محلــم را نبـرید

تبر افتـاده بـه جـان ِ همـه ی بتکده ها

بــه طــرفــداری ِ کعبـه‌ هُبَـلم را نبـرید

چنگ ِبی مغلطه در بزم ِارسطو زده ام

از درِ سفسطه بحـث و جَـدلم را نبرید

پرتـو روی ِ قمــر قـامـت شب را شکند

روشنی بخش ِ زمین و زحـلم را نبرید

بنده فرهادم و این دلبرِ شیرین منست

آبـــروی مـــن و بانــو عسلـم را نبــرید

به هرجایی که دنبالش دویدم

نشان از روی زیـبـایش ندیدم

من از بخت بدم در بـاغ اقبال

بجز گلبوته ی حسرت نچیدم

نه موسایی که از نیلت بگیرم

نه پیـدایی کـه از ایلت بگیرم

دم ِ عید از هوای جشن نوروز

مگـر هـر ساله تحویلت بگیرم

قباسبزی که پاورچین بیامد

به شوق لاله و نسرین بیامد

کنار پنجره با نغمه می گفت

بهار از راه فـــروردین بیامد

ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﯾﺖ ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﮔﯿﺮﺍﯾﯽِ ﻣﺸﺮﻭﺏ ﻧﯿﺴﺖ

ساغرم راپرکن ای ساقی ﮐﻪ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ

ﺑﯽ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺩﻫﻠﯿﺰ ﻗﻠﺒﻢ ﺟﺎﺭ ﻭ ﺟﻨﺠﺎﻟﯽ ﺑﭙﺎﺳﺖ

ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﻫﯿﭻ ﺷﻬﺮﯼ ﺍین قَدﺭ ﺁﺷﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ

ﻓــﺮﺵ ﺍﯾـﻮﺍﻥ ﺗـﻮ ﺭﺍ ﺑـﺎ ﺷﻌــﺮ ِ ﺧـﺎﻟﺺ ﺑﺎﻓﺘﻢ

ﺗﺎﺭ ﻭ ﭘﻮﺩ ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﻧﺎﻣﺮﻏﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ

ﻧـﺎﺷﮑﯿﺒﺎﺗـﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﺴﺘﻢ ﮐــﻪ ﻓﮑـﺮﺵ ﺭﺍ ﮐﻨﯽ

آخـــر ﺍﯼ ﺁﺭﺍﻡ ﺟـــﺎﻧﻢ ﻃـﺎﻗــﺖ ﺍﯾـﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ

ﺁﺭﺯﻭﯼ ﻭﺻــﻞ ﺗــﻮ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﮐــﺮﺩ ﺍﺯ ﺑـﻬﺸﺖ

ﺟﺎﯾﮕﺎﻩ ﺑﻬﺘﺮﯼ ﺟــﺰ ﺧـﺎﻧﻪ ﯼ ﻣﺤﺒـﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ

ﺭﺷﺘــﻪ ﯼ ﺍﻓﮑـﺎﺭﻡ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺗـﻮ ﻣﯽ ﺭﯾـﺰﺩ ﺑﻬﻢ

ﺗﺎﺯگی ها ﻭﺯﻥ ﺷﻌﺮﻡ ﺭﻭﯼ ﯾﮏ ﺍﺳﻠﻮﺏ

ﻧﯿﺴﺖ

رو براهم کـن عسل بانو کـه روز رفتن است

وقـتِ پیـری انتهـای ﺯﻧـﺪﮔﯽ ﻣﻄﻠـﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ

هرکس که مکید از لب تو شهدِ عسل را

دیگر نچشد جرعه ای از شعر و غزل را

پا را بنــه بـر چشـم تـر کــوچه و بـرزن

خوشبو بکن از عطـر تنت اهـل محل را

لبریز کن از بـوی خـوش نرگس و نارنج

شیـرازِ مـــن و سلسله ی شیـخ اجــل را

از شعـشه ی روی تـو گاهی نتـوان دیـد

بـر روی زمین چهـــره ی زیبای زحـل را

سقراط زمان چشم تورا دید و به پا کرد

در معبد و در مدرسه هابحث وجـدل را

کی می شود ای گل کــه برایـم بگشایی

یک باغ پـر از بوسه و آغـوش و بغـل را

در ورد زبانی کــــه هـــــر آیینه بگـویـم

بنهـــاده خــدا در دل مــن مهـر عسل را

از لب سرخ ﺗﻮ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

ﺁﻩ ﺳــﺮﺩ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺟــﺎﯼ ﺩﻝِ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

ﺳﺎﻟﻬـﺎ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﮔﻞِ ﺑــــﺮ ﭘﯿﺮﻫﻨﺖ

شبنم ِ وسوسه ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﭼﻤـــﻦ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

جانم ارزانی آن شاعــر ارزنده که گفت

شربت ناب ِ ﺗﻤﺸﮏ ﺍﺯ لب ِ ﺯﻥ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

هر زمانی کـه نشیند لب ِ ﻣﻦ ﺑﺮ لب ِ ﺗﻮ

ﺁﺭﺯﻭﯼ ﺩﻟــــﻢ ﺍﺯ ﺑـــــﻮﺳﻪ ﺯﺩﻥ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

ﺁﺧﺮ ﺍﯼ دختر گل رایحه ی ﺩﺍﻣﻦ ﺗﻮﺳﺖ

ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺩﺍﻣﻨﻪ ﯼ ﺩﺷﺖ ﻭ ﺩﻣﻦ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

ﺩﺭﯼ ﺍﺯ سبک ﺟﺪﯾﺪی نگشودی که هنوز

از تمام ﻏــــــﺰﻟﻢ شعر ِ ﮐﻬــــﻦ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

سحـــر از ساحــل دریا ﺑﻮَز ﺍﯼ ﺑﺎﺩ صبا

ﮐﻪ ﺳﺮﺍﭘﺎﯼ ﻋﺴﻞ ﯾﺎﺱ ﻭ ﺳﻤﻦ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

به عشق دیدنت ای دختر لُر

به دنبال توام از کرخه تا کُر

کنار ساحل و بیـن صدف ها

بخنـدی تا بـریـزد از لبت دُرّ

وجودم را پر از احساس کردم

گـذر از کـوچه های یاس کردم

نشستم در کلاس درس استاد

دو واحد از رباعی پاس کردم

ای که در طـــول زمـان مونس آدم بودی

بین هــر واژه ی شعرم تو فقط کم بودی

آنقَدر خالص و پاکی که در آغوش نسیم

روی هــر برگ گلی قطــره ی شبنم بودی

مثل اشکی که فرو میچکد از گونه ی ابر

دّر و دردانـه ای از بـارش نـــم نـــم بودی

در پس بـاغ قنـاری وســطِ جنگـل سبــز

نفـس میخـک و آلالـــــه و مــــریم بودی

ریگ تفتیده ای از دشـتِ بـلا بـودم و تو

به گــــوارائی صد چشمه ی زمــزم بودی

آمــــدی ارگ دل از آمــدنت ریخت بهـم

بی خــبر از گسل و زلـــزله ی بـــم بودی

زیر شب آینـه باران شدم از وسعت نور

ای عسل مـاه مــن و مــردمِ عالـم بودی

بکُش گاهی غم دیرینه ات را

معطـر کن هـوایِ سینه ات را

بزن چــادر میان دشت پُر گل

به شادی بگـذران آدینه ات را

نازنینا رنگِ چشمـت بی قــــرارم می کـند

واردِ دنیــــایی از فصــــلِ بهـــارم می کند

عمق چشمانت به دنیاهـــای دورم می بَرد

تا بـه دریاهـــای دیگـــر ره سپارم می کند

از خیالـــم می گــــریزی تا پریشانت شوم

غیبتت هـــر ثانیـه چشم انتظـارم می کند

بافـــه ی زلفت کتابی از غــزل ها می شود

بی نیاز از شعـــرهـــای بی شمـارم می کند

غنچه ی سرخِ لبت آتش به جــانم می زند

چشم مستت از فـــریبایی خـمارم می کند

روی مـاهت می درخشد از مسافتهای دور

جلـوه در سر تا سرِ شب های تارم می کند

دائماً بـوسیدمت شب ها در آغــوش خیال

شیـخ اگـر فهمیده باشد سنگسارم می کند

ای عسل بانو قلــم را لحظه ای از من بگیر

دارد این زیبـایی ات بی اختیــارم می کند

از غـــم دوری تــــو آه کشیـــدن تا کی

اندکی مهـر و وفا از تـــو ندیدن تا کی

باغ گیلاسی و من عاشقِ بی تاب توام

میــوه ی سرخِ لبـت را نچـشیدن تا کی

نــرسد پلـک مـــنِ بیــدلِ آشفتـــه بهــم

خواب ها دیدن و از جـای پریدن تا کی

بی قــرارم نکنــد بـلبـلی از نغمــه گــری

آخــر از مرغ سحــر قصه شنیدن تا کی

بایــد از باد صبــا سخــت شکایت بکنم

از تــن نازک گــل جـــامه دریـدن تا کی

دفتر خاطره از اشک ترم پر شده است

دیگر از چشم قلـم قطـره چکیدن تا کی

گفته بودی کــه زمانی به وصالت نرسم

ای عسل از مـنِ افسـرده بـــریدن تا کی

گـرچه چشمــان قشنگـت سـرِ دعـوا دارد

بــرق رخسار تـــو یک عمـــر تمــاشا دارد

لب سرخت کـه چنین از همگان دل بِبَـرد

شهد شیرین تــری از دانــه ی خـرما دارد

بی گمان مـوسم گل عـازم صحــرا نشود

آن کـه در خلـوت خـــود دلــبر زیبـا دارد

بِگشـا پیــــرهنت را کــــه بهــــارانِ تنـت

میـوه ی وسـوســه در بـاغِ شکـوفـا دارد

گوشه ی چشم پراز راز تو ای مایه ی ناز

کوچه باغی ست که صدپنجره رویا دارد

با همـه تاب و تب و مشکل افسردگی ام

اگــر از عشـق تـو بــر سر بــزنم جـا دارد

بـر لب ِ چشمه ی شیرین بنـه بانو عسلم

بــر لبـم قنـــد لبـت را کـــــه مـــربـا دارد

عشقم، نفسـم، قنــد و نبـات و شکلاتم

ای چشمـه ی شیــرین لبـت آب حیاتـم

یک بــار بـدم روی غـــزل هُرم نفس را

تـا گــل بکـنــد واژه یِ بیـــــن کلماتــم

تا پای تــو آید بـه میـان گـرید و لــرزد

بــر صفحه ی کاغـذ قلـم و قلب دواتم

هـرچـند هنـوز مستحق لعل تـو هستم

ترســم نـدهی خـالِ لبت را بــه ذکـاتم

عمری ست که در کوی وفا پای وصالت

پیوسته تــر اِستاده ام از صبـر و ثباتم

ای یادِ همان لحظه که با لهجه ی ترکی

گفتی کـــه هنــوز عـاشـق آواز بیـاتــم

آنقدر عسل کِش بدهم شعــر و غزل را

تـا کام تو شیرین شود از نقــل و نباتم

دنبـالِ تو پیوسته در طــولِ خیابان ها

از چشم تــرم ریـزد هــر ثانیه باران ها

باپیچش گیسویت در کوچه نسیم آید

کـز بوی تو بگـذارم در پنجره گلدان ها

انبــوه هـــواداران بالا ببــرند از شــوق

تندیس ِ قشنگت را در مـرکز میدان ها

پیمانه بـه پیمانه در گـوشه ی میخـانه

با یاد لبِ سرخت خـالی شده لیوان ها

از شورِ وفاداری سعدی بـه تو میگوید

بعد از تو رواباشد نقض همه پیمان ها

از قافــله ی لیلی چنـدی ست خبـر آید

تفتیده دل مجــنون بــر ریگ بیابان ها

تلخ است عسل بانو کـام همگان‌ از غم

بازآ که شکر ریزی در داخــلِ فنجان ها

گر چه حالم را نمی فهمی نگاهم را بفهم

قطره های اشک‌ ِ سرد بی گناهم را بفهم

لـرزش پیوسته ای دارد صدای هق هقم

هـای هـای ِ گـریه در هنگام آهـم را بفهم

روزگار سـرد و تاریکی دچـارم شد رفیق

بختک ِ افتاده بـر بخـت ِ سیاهم را بفهم

از بـداقبالی کـلاف پـاره ی سـر در گمـم

سرگذشت روزهای سال و ماهم را بفهم

با نگاه پـر سکوتم با تـو می گویم سخن

معنی نا گفتـه هـای در نگاهـــم را بفـهم

می ترواد بغض های شعرم از چشم قلم‌

در غزل ها شکوه های گاه گاهم را بفهم

کفش هـایم عاقبت هـم اندکی یارم نشد

قصـه هـای نا رفیقِ نیمــه راهـم را بفهم

پا بنـه آهسته تــر در کلبـه ی ویــرانه ام

ای عسل بانوی مـن حـالِ تبـاهم را بفهم

تو چه کردی که خدا این همه زیبایت کرد

ناز و پـــرورده تــر از ســـروِ دلارایـت کرد

جنگ هفتـاد و دو ملـت به یقین نیـز نکرد

آتشی را کــه بـه پا سـرخی لب هایت کرد

قـد و بالای پر از حُسن تـو ای جلوه ی ناز

ســر نـاسـاز مـــرا خــاک کــف پایــت کـرد

محـو چشمان قشنگ و لب میگون تو شد

هر که یک لحظه نظر بـر قد و بالایت کرد

شــد دلاویـز تـر از بـــوی گـل و بـاد بهــار

هـر نسیمی گـذر از زلـف سمـن سایت کرد

در پی گوهری ازجنس غزل بودم و چشم

ناگهـان زل به صدف ها زد و پیدایت کرد

ای عسل بیدل و مجنون شدنم قصه نبود

آنچــه آمــد بــه سـرم قامت رعنایـت کرد

هـر زمانی کـه نگاهـم بـه رخ یار افتاد

قلبم از دیـدن او بی تپش از کار افتاد

تن گرما زده ی کوچه پُر از پنجره بود

که شبی وعده ی ما زیر سپیدار افتاد

مـنِ مغـرورِ بـد اندیشه ندانم کـه چرا

آن همـه وسوسه در موقع دیدار افتاد

بی گمان از همه ی منظـره ها دل بکَند

هر که روزی نظرش بر رخ دلدار افتاد

هـم زمـان با نفس منبسط فصل بهار

گـــذر بـاد صبـا بـر گل بی خــار افتاد

روز و شب دائماً از آینه گفتم که دلم

در پی دیــدن آن آینـــه رخسار افتاد

ناصحم گفت که"سرمیشکنددیوارش"

معبرم کوی عسل بود که دشوار افتاد

لحظه ای ترکم نکن محبوبِ زیبا روی من

حرف هائی با تو دارم ای غـزلبانوی من

ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺁﻫﯽ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻡ ز تنهائی ﮐـﻪ ﺩﻭﺵ

ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﮔﺮﻓﺖ ﺍﺯ ﻫﺎﯼِ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻫﻮﯼ ﻣﻦ

لحظه ای گر با تو باشم بوی گل گیرد تنم

کی خیالت را فرستی در شبی پهلوی من

من که باشم تا بیایم لحظه ای در خاطرت

لطفها داری به من ای غنچه ی خوشبوی من

نوجـوانی رفت و آثارِ کهنسالی رسید

شکوه دارد پای من از رعشه ی زانوی من

دائماً از عشق رویت روی دریا یک نفس

لحظه ها را می شکافد قایق و پاروی من

ای عسل با عشق و یکرنگی در آغوشم بیا

تا به دورت حلقه گردد هر دو تا بازوی من

تا کمی دل میدهی حالی بـه حالی میشوم

هرچه سرشار از تو گردم باز خالی میشوم

گیرم از دلدادگی دستِ خیالـت را به دست

میشوم آسوده حـال از بس خیالی میشوم

می کشم از فـرط تنهایی خودم را در بغـل

هـر زمانی روبــرو با تـخـتِ خـالی میشوم

می نشینم از غمـت بـر روی فرش ِ انتظـار

در نبودت خیره بـر گل های قالی می شوم

میشود با هـر نسیمی رنگ رخسارم عوض

از خجالـت زرد و سرخ و پـرتقالی میشوم

از همـان روزی که لیلا گونه مجنونت شدم

مِثل هــر دیوانـه ای دور از اهــالی میشوم

بی تـو امّـا چـون درختی در کنار جوی آب

زیـر باران هـم دچــار خشک سـالی میشوم

کم بپیچان تاب زلفت را عسل بانـو که من

دل پـریشان از وجــود عطــر عالی میشوم

لبت شیرین چـــو طعم پرتقال است

شراب بـــوسه ات شرعاً حلال است

نگاهم کــــن کـــه عمـــری از نبودت

دمادم در دلـــم جنگ و جدال است

بخند ای گل که خیلی دوست دارم

هنوزم گــونه هائی را که چال است

کنــار سیبِ ســــرخ گــونـه هـــایت

مسیــر چشمـه ی شعـــر زلال است

هنوز از عشق تـــو چشــم انتظارم

اگـــــرچه دیدنت امری محال است

تلف گـــردد شبی در دشت و صحرا

هـــرآنکس در پی صید غــزال است

عسل بانو بیا هــــم خـــــانه باشیم

بنای همــــدلی هـــا در وصال است

گــرچه با ناز تـو در هــر غـــزلی مأنوسم

غـــم نا دیـــــدن رویـت بکنـد مــأیـوسم

رخ برافروز و بزن شعله و پیوسته بتاب

بدران پـرده ی شب را کـه تویی فانوسم

ازهمان لحظه که باخنده نشستی به دلم

گریه ها میکنم و عکس تـو را می بوسم

سال ها رفت و کماکان مـن ِدلداده هنوز

سعـدِ سلمـانـم و در نای غمـت محبوسم

بختک از راه سیاست به گلویم زده چنگ

شبی از آمـــــدنت وا بکـــن از کـابــوسم

از زمانی کـه ریا حاکـم شهرم شده است

بـرده ی شیخم و در سیطـره ی سالوسم

گفتـه بــودم بنویسم بـــه تـو بانـو عسلم

کــه بدانی مــن ِ افسـرده پُـر از افسوسم

اﯼ ﻓﻠﮏ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ حریم کوی ﯾﺎﺭﻡ ﮐــــﺮﺩﻩ ﺍﯼ

ﺑﺎ ﺩﻏﻠــــــﮑﺎﺭﯼ ﺍﺳﯿـــﺮ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﻡ ﮐــــﺮﺩﻩ ﺍﯼ

روی ﺳﺮﻣﺴﺘﯽ ﺳـﺮِ ﺳﺎﺯﺵ ﻧـﺪﺍﺭﯼ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ

ﺳﯿﻞ ﻏﻤﻬﺎ ﺭﺍ ﺭﻭﺍﻥ ﺑﺮ ﺟـــــﻮﯾﺒﺎﺭﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ

ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺷﺪ ﮔﺮﯾﺰﺍﻥ ﺷﻮﺭ ﻭ ﺷﺎﺩﯼ ﺍﺯ ﺩﻟﻢ

ﻧﺎﺗـﻮﺍنی ﻋﺎﺟـــــﺰ ﻭ ﺯﺍﺭ ﻭ ﻧــــﺰﺍﺭﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ

ﺗﺎ ﺑـﻪ ﮐﯽ ﺑﺎﯾـﺪ ﺑﮕﯿـﺮﻡ ﺩﺭ ﺑﻐــﻞ ﺯﺍﻧـﻮﯼ ﻏـﻢ

سال ها بر مــرگ ﺳﻨﺒﻞ ﺳﻮﮔـﻮﺍﺭﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ

ﺑﯿــﺪﻟﯽ ﺑـﻮﺩﻡ ﺑــﻪ ﺩﻧﺒـــﺎﻝِ ﺩﻝ ﻭ ﺩﻟﺒــﺮ ﺭﻭﺍﻥ

ﮐـــﻮﭼﻪ ﮔــﺮﺩﯼ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺗﺎﺭﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ

اﯾﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﯾﮕــﺮ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺍﻋﺘﻨﺎیی ﮐﺲ ﺑﻪ ﻣﻦ

ﺑﯿﻦ ﻣـــﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﺟﻬـﺎﻥ ﺑﯽ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ

ﭼﻮﻥ ﮐﻤـﺎﻥ ﺷﺪ ﻗﺎﻣﺘﻢ یکباﺭﻩ ﺍﺯ ﯾﻮﻍ ﺳﺘﻢ

ﺣﻠﻘﻪ ﯼ ﺯﻧﺠﯿﺮ ﻏﻢ ﺭﺍ ﮔــــﻮﺷﻮﺍﺭﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ

بویی ﺍﺯ ﺯﻟـﻒ ﻋﺴﻞ بانـو ﻧﯿﺎﻣــﺪ سوی من

ﺩﺭ ﻃﻠﻮﻉ ﻓــﺮﻭﺩﯾﻦ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺑﻬــﺎﺭﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ

قطره ای پرت از گلوی تَنگ تُنگ ِ ماهی ام

از خود آگاهی به سوی بی نهایت راهی ام

از تب و تابی که دارم سر به ساحل میزنم

جایی از دریا نـدارد تاب کثرت خواهی ام

آنقَـدر آسیـمه سـر هستم کـه‌ امـواج بلـند

هم چنان روی تنم می ریزد از کوتاهی ام

سالها از بغض معنـا دار شب فهمیده است

عقـــده هـای ماهیـان بــــرکـه را آگاهی ام

ذره ای از خون فرهادم‌ بـه روی صخره ها

بی نصیب از دیدن ِ شیرین کرمانشاهی ام

درد ِ جانسوزی دمـادم بـر سر زا می کشم

تا مگـر شعـری بــزایـد قصه های واهی ام

نازنین بانو عسل از دوری ات افتاده است

واژه هـای بی رمق بـر پاره برگ ِ کاهی ام

رفتی اماخاطراتت پیش من جامانده است

عطرِ یادت در هـوای خـانه مانا مانده است

آنقَــدر آسیمه سر گشتم کـه بعـد از رفتنت

در دل رنجیده ام غم های دنیا مانده است

بعدِ تو در را به روی روز و شب بستم ولی

پلک چشم پنجره درحسرتت وامانده است

گـوشه ی دنـج اتاقـم روی میــز ِ شیشه ای

دور عکست قـاب ِ نایاب مطلا مانده است

همچنان باخاطری افسرده می جوید تو را

لابـلای کوچه ها مردی که تنها مانده است

در میـان غصــه هــای ِ دفتـر شعــرم هنوز

قصه هایی از غـم مجنونِ لیلا مانده است

بستـه ای راه نفــوذم را تـو از سنگین دلی

سال هادیوار قلبت سنگ خارا مانده است

روزِ دل کندن عسل بانو مگر چشمت ندید

برکه خونین چشمم را که دریا مانده است

وقتی نظــرم کـــردی در آن شب رویایی

از خود به درم کردی در آن شب رویایی

با آن کـه نگاهـم را از دست تــو دزدیدم

دیـوانـه تــرم کــردی در آن شب رویایی

در کـوچه ی آئینه از گـوشه ی چشمانت

زیــر و زبـرم کـــردی در آن شب رویایی

آخر چه خطا کـردم کـز نیـزه ی مـژگانت

بی بال و پـرم کـردی در آن شب رویایی

پیوسته بـه دنبالت می رفتم و میرفتی

خونین جگـرم کردی در آن شب رویایی

گفتم که بیا ای گل دوری تو مکن از من

دائـم حـذرم کـــردی در آن شب رویایی

دیدی کـه عسل بانـو افسرده شدم آخـر

از بس پکــرم کـردی در آن شب رویایی

روشن بکـن از شعلـه تـن ِ ﭘﻨﺠـﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ

کـز کــوچه فـراری بـدهی دلهــرﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ

بر پیکـر شب شعلـه بزن تا که سیاهی

پایین کشد از برق رُخت کـرکـرﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ

درسایه‌ ی طولانیِ شب عامل وحشت

گـردن زنـد از حکـم ِ شبح هوبره ها را

از بس کـــه ریـا در ده مـا سابـقه دارد

تشخیـص نـدادم سـره از ناسـره ها را

بر ساقه ی بی خوشه‌ ی گندم نزند پر

گنجشکی اگـــر بـو نبرد ﻣﻨﻈـــﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ

جـز مــریم ِ تنهـای مقـدس کــه بـداند!

در معجــزه هـا استـرس باکـــره هـا را

بانـو‌ عسلم‌ غـم نگـذارد کــه بــه یادت

بـر پـا بکنـم غرفه ای از ﺧـﺎﻃـﺮﻩ ﻫﺎ ﺭا

لحن سازم در غروب جمعه محزون میزند

پا به پایِ بغض نی باسِحر وافسون میزند

نغمه ها جاری شود از جوی ضرباهنگ ها

ساز دلکوک ِصبـا وقتی کـه موزون میزند

هم زمـان بـا آه ِ لیلی تنـــدر ِ شـلاق عشق

مِثل آتش بادهـا بـر پشت ِ مجـنون میزند

رقص نُت ها آورَد چنـگ ِ نکیسا را بـه یاد

هر زمـان نبض سه تارم در همایون میزند

از خلوص دل بگیرد راز هستی را به هیچ

آن کـه‌ جامی از شـراب ناب گلگون میزند

با شـروع تکنوازی زیـر و بـم گـم می شود

در تنـور سینـه ی سازی کـه قـانـون میزند

گرچه دل را با نـوای خـوش نوازد روزگار

فتنه ها می زاید از تاری که ایدون میزند

هـق هقم را بایـد از بانـو عسل پنهان کنم

تا نبیند سیل اشکـم را کــه بیـرون میزند

دائمـاً زنــده بـه شعـرم غــزلم را نبَرید

برگ ِ گلواژه ای از مـاحَصَلـم را نبَـرید

خورده ام درپس ِابداعِ مَثل دودچراغ

منبع و مخـزن ضــرب المثلـم را نبرید

گــذرِ بـاد صبا از بغـل خــانه‌ ی ماست

نـم‌ نـم‌ ِ آب و هـــوای محلــم را نبـرید

تبر افتـاده بـه جـان ِ همـه ی بتکده ها

بــه طــرفــداری ِ کعبـه‌ هُبَـلم را نبـرید

چنگ ِبی مغلطه در بزم ِارسطو زده ام

از درِ سفسطه بحـث و جَـدلم را نبرید

پرتـو روی ِ قمــر قـامـت شب را شکند

روشنی بخش ِ زمین و زحـلم را نبرید

بنده فرهادم و این دلبرِ شیرین منست

آبـــروی مـــن و بانــو عسلـم را نبــرید

رفتی اما یک نفس چشم انتظارت نیستم

تا ابـد هـم بــر نگـردی بی قــرارت نیستم

می دهم تن را بـه زیـر تیـغ تهمت ها ولی

دیگر آن حلاج مست سر بـه دارت نیستم

آنقَـدَر بر مـن ستم کردی که در تنهایی ام

بارهـا گـویم چـه بهتــر در کنـارت نیستم

میزنم در خلـوتم پیوسته بر سیم سکوت

تـا بفهمی نغمـــه‌ در آهنـــگ تـارت نیستم

زهــر ِ مـارم باد اگــر دل را ببندم بـر لبت

گـر شراب کهنه هـم باشی خمارت نیستم

مـن کـویری زاده یِ خونیـن دلِ تفتیده ام

چشمه ی شیرین ِ آب خوشگوارت نیستم

در حقیقـت روز اوّل دل گــرفتـارت نبـود

بعدازین هم ای عسل بانو دچارت نیستم

گیرم که پریشان و روانی شده باشی

افسرده دل از آنچه ندانی شده باشی

وقتی کـه رگـت را بـزنی بـا دَم چـاقو

دیـوانه تــر از آدم ِ جــانی شده باشی

از راه نصیحت بـه تـو گفتم کـه نباید

با دیـدنِ عشقت هیجـانی شده باشی

خود را بزن از غیبت شادی به نفهمی

آندم کـه پـر از دل نگرانی شده باشی

یادی نکن از سیـم و زر و مُـکنَت دنیا

تا بی خـبر از عالــم فـانی شده باشی

ناخن نکش از زهر غضب بر تن دیوار

از دست کسی تا عصبانی شده باشی

برخیز و ببین چهـره ی بانو عسلت را

تا محـوِ رخِ یــوسف ثانی شده باشی

گفتم شعاع چشمت راهِ سرابِ عشق است

گفتا که برنگردد هرکس خرابِ عشق است

گفتم بــه گِــرد رویـت پــروانه می زند پر

گفتا که بال وپرها باز ازشتاب عشق است

گفتــم لبـت همـانا انگــورِ صــادراتی ست

گفتا اگـر بـدانی شـط ِ شـرابِ عشق است

گفتـم کـه تاب زلفـت مجنـون کنـد صبا را

گفتا به نازِ لیلی در پیچ وتابِ عشق است

گفتم که"ماه من شو" از چهره پرده بردار

گفتا که‌ روی خوبان زیرِ نقابِ عشق است

گفتم کـه شعرِ حافظ آتش بـه جانم افکند

گفتابگو که خواجه عالیجنابِ عشق است

گفتم که شک ندارم بانـو عسل تـو هستی

گفتا سکوت مبهم رمـز جوابِ عشق است

روزگاری بـر لب ِ گلغنچه‌ ها لبخــند بود

پایِ غـم از شور شادی دائماً در بنـد بود

از وجــودِ دلنشین تـک تـک همسایـه هـا

زندگی شیرین تر ازنقل ونبات وقند بود

سال هـای شادمـانی رنگ ِرویِ بخـت ما

از سفیدی مِثل بـرف ِ بـر تنِ اسفنـد بود

در دیارِ مهربانی کس نمی گفت ازطلاق

رشته ها از تار و پودِ الفت و پیوند بود

در زمان وعـده بر لب هـا نمی آمد قسم

همدلی ها بر اساس عهد ِبی سوگند بود

گـرد غـم را میزدود از چهره ها باد صبا

گونه ها مِثل شقایق هایِ بـر الــوند بود

نم نم گلواژه جاری می شد ازچشم قلم

هرزمان بانو عسل از شعرِ ما خرسندبود

دلبـــرِ آلالــــه انـــدام ِکمـان ابــرو کجاست

آن پری رخساره ی نازِ طلا گیسو کجاست

برده از من سرمه سرمه صبر و آرام وقرار

مرمرین تـن پیکرِ طنازِ چشم آهو کجاست

تا ستیغ صخــره ها تیهو بـه تیهو رفته ام

کبک نازِ خوش خرام کوه دالاهو کجاست

در بیـابـان دردِ بی آبی کشیـــدم سـال هـا

آب سردِخوشگوارِ چشمه ی تیهو کجاست

می تـراود شبنــم از سـر تا سـر گلپونه ها

آنکه از دامن بریزد نم نم‌خوشبو کجاست

لا بـه لای میوه ها را جستجو کـردم نبود

لعبت شیرین ترازانجیر وخرمالو کجاست

در میان کوچـه ها پیوسته پاسم میدهند

کس نمیداند عسل بانویِ زیبا رو کجاست

دامنِ سبزت پر از گل هـای نازِ دلبری ست

نم نم گلخنده هایت نغمه سازِ دلبری ست

کـم نـدارد بایگانی نسخه ای از خُلق نیک

آن چه در پرونده داری امتیازِ دلبری ست

سالها در زیر شالت خودنمایی کرده است

چتـر زلفت همچنان در اهتزازِ دلبری ست

برده ای با چشم و‌ ابرویت قرار از بیقرار

اینهمه ناز و ادا از رمــز و رازِ دلبری ست

عاشقـانت را بکش با دلفـریبی تک بـه تک

تابه دستت یک بغل برگ جوازِدلبری ست

ردِ دندانت شبی روی لبـم‌ جا خوش نکرد

ازعطش لبهای من محتاج گازِ دلبری ست

گـرچه منعم‌ میکنند از چیـدن ممنوعه ها

در پس ِ پیراهنت سیب مجـازِ دلبری ست

ای عسل بانو نبایـد محـو چشمـانت شوم

بی گمان برق نگاهت روی فـازِ دلبری ست

راز و رمـزش را نمیدانم ولی عشقم هنوز

بین مهــــرویان عالـم یکـه تاز دلبـری ست

دختــرِ گـــردن بلـــورِ گلــــرخِ گیسو طـلا

از سـرِ زلفـت بـریـزد بــوی شبنـم در هـوا

خیـره بر لبهای سرخ و سیب ممنوع توام

اینقَــدر حــرصم نـده با چشـم نازِ دلـــربا

در پس ِ بـاغِ پـر از پـروانه بـودم منتظـر

تا مگــر بیـــرون بیـایی از درِ دولــت سرا

پیچ و تابم میدهی از دلبری وقتی که تو

می گذاری روی دوشت یک بغل زلف رها

هـر زمـانی از سـرت افتاده باشد روسری

بــوی آویشن بپیچد لا بـه لای کــوچه ها

در میــان باغ پُـر گل بی گمــان دارد خبر

بلبل شوریـده سـر از رمــز و راز مـا دوتا

صبح فردا بوسه بر مویت زنم بانو عسل

وعـده ی مـا روز دیگـر کـوچه باغ دلگشا

گرچه امشب اشتباهی رو به ما آورده ای

راه و رســم ِ مهــــربانی را بجـا آورده ای

پا بنه بـر تار و پودِ فـرش چشمانم که تو

باخودت یک آسمان عشق وصفاآورده ای

آنچه ازسر تاکمر میریزد از ابریشم است

روی دوشت موجی از زلف رهـا آورده ای

در میـان کوچـه هـا از عطــرِ شیـرازِ تنت

حــافظ ِ شـــوریـده را تا دلگـشا آورده ای

آخـر ای گلچهــره یِ خنـدان لـب ِ بالا بـلا

ایـن همـه افسونگری را از کجـا آورده ای

دربرم بنشین که عمری تشنه ی مهر توام

کــــز دیــارِ همـــــــدلی آبِ بقــا آورده ای

کلبــه ی ما را عسل بانـو معطـر کرده ای

لا بــه لای دامنــت گلپـونـه هـا آورده ای

از همـان روزی کــه زنـدانی شـدند آزادها

وعـده ی هــر گونه آزادی پــریـد از یادها

آتش تنــد ِ مسلسل انـدکی فــرصت نداد

تـا کمی بـالا بیایـــد از گلــــو فــــــریادها

طبقِ دستور خـــدایان لازم الاجـــرا بـوَد

با حضـور چکمه پوشان حکـم استبدادها

جای جای سرزمینم جـایگاهِ شیون است

شکوه دارد شروه شروه میهن از بیدادها

سرو سرسبزی بدور ازشعله ی آتش نماند

گُر گرفت ازخشم طوفان دامن شمشادها

دشمن اندیشه نگـذارد کــه در دانش سرا

تـا شـود روزی شکــوفا بـاغ استعـــدادها

از بـداقبـالی میانِ دود و دم افتاده است

سرنوشت ما بـه دست جمعی از معتادها

پا منه در بزم نا اهلان که دام افکنده اند

ای عسل بانـو بترس از حیلــه ی شیادها

چشــم ناز و عشـوه هـای مـاه بانو را ببین

تاب زلـف و خـط نستعلیـق ابــــرو را ببین

مظهــرِ افسونگـری دل می بـرد از مـردمان

انـدکی از معجـزات سِحـر و جـادو را ببین

خیره می ماند پلنگ از دیدنِ مـارالِ دشت

راز و رمــز سُــرمه در چشمانِ آهـو را ببین

شُـر شُـرِ ابـــریشم از بـالا بـــریـزد بر کمــر

در دو سمت شانـه ها امـواج گیسو را ببین

عطرِناب وسوسه درکوچه هاپیچیده است

لا به لایِ چینِ دامـن برگ ِ شب بـو را ببین

دشت بازِپیرهن محدوده ی ممنوعه هاست

میوه های دلفریب و سیب خوشبو را ببین

در خلیجِ همدلی مــرغان وحشی خفته اند

زُل بـزن بــر بـرکــه هـا آرامش قــو را ببین

برترین هـایِ مکاتـب عاجزند از فهـم عشق

در جَدل ها بحث ِسقراط و ارسطو را ببین

از لب سـرخ عسل بانـو بـریـزد شهـد عشق

شعـر جــاری در میـان ِ کـام کنـــدو را ببین

گرچه ازجنس گلی ازخودِ گل نازتری

بین صد گونه ی گل از همه طنازتری

به خدایی که مرا ساده گرفتار توکرد

از غـم و سیل بـلا خـانه بــراندازتـری

آخر ازعشق تو گاهی به خیالم نرسد

که بجویم نفسی هـمدل و همرازتری

درپس پنجره ی منزل حافظ مَنشین

که کنـد وصف تـو را رنـدِ غـزلبازتری

نکند عکس تو را باز بــه تصویر کشد

شاعـــرِ نـو قلـــم ِ قــافیه پـــردازتری

به شراب و شرر ساغــر پر باده قسم

تا ابـــد لب ننهــم‌ بـــر لب دمسازتری

بی قــرارم بکند چشم تـو بانـو عسلم

اینقَدرعشوه نکن کز همه کس نازتری

بزن آهنگ بشکن را که بشکن بشکن است امشب

پیاپی آن چـه می ریـزد گلِ پیراهن است امشب

کنـــارِ زنبـــقِ وحشی صبــا پیــوسته می رقصد

به نازِ نسترن هایی که پشت خرمن است امشب

هنــوز از راه نامــــردی حسادت می کـند گــویا

غـم دیـرینه انگاری کـه با ما دشمن است امشب

الا "یـــا ایهّـــــا الســـاقی اَدِر کـــــاَســـاً و ناوِلها"

که دُردِ ساغر و پیمانه ها مرد افکن است امشب

سُــرور و جشــن شـادی را سیاهی بـــر نمی تابد

درونِ منـــزلِ دشمن صــدای شیون است امشب

خـداونـدا که کـوه یخ بـه زودی سرنگون گــردد

تمــام ِآرزوهــــایم شکــست بهـــمن است امشب

یکی از کوچه ام بگذشت و سهواً حلقه بر در زد

به خود گفتم عسل بانو درآغوش من است امشب

هـر چند کــه راهِ گـذرم کـوی شما نیست

محـراب دعا جـز خـم ِ ابروی شما نیست

چشمم نشود ثانیـه ای خیـره بــه مهتاب

زیرا کـه درخشنده تـر از روی شما نیست

موجی کـه گــریزان شـود از جنبش دریا

پیچیده تر ازحلقه ی گیسوی شما نیست

عطــــر ِ نفـس ِ بـاغ ِ گـل و بـاد ِ بهــاران

مطبوع تر از دامن خوشبوی شما نیست

ای دشـــت تنـت منطـــقه ی بـاز شکـاری

کبکی به خـــرامانی تیهـــوی شمـا نیست

پُر کن دو سه پیمانه که پالوده ی شیراز

خـوشمزه تر از شربت لیمـوی شما نیست

آلـوچـه ی لبهای تـو از ریـزه ی قـند است

هــر میوه بــه شیرینی آلــوی شما نیست

شاعـر نکشان حـرف و سخـن را به درازا

گـویا عسلت گفته کـه بانـوی شما نیست

دخترم جانِ دلم جوجه ی دور از بغلم

گندم ِ تازه به دست آمـده از مـاحَصَلم

غــزلِ سـر زده از طبـع تبـالـوده ی مـن

شعرِجاری شده در پاسخ عکس العملم

امتداد ِ خط عصیانِ شر و شورِ هوس

سنــدِ تـاب و تـب ِ سیب ِ گناهِ غــزلـم

هاله‌ ی رو به زمین آمده از خرمن ماه

جلـوه ی پُـر شررِ شب شکـنِ بی بَـدَلم

چلچـراغ ِ شب ِ مهتـابی و شبهای سیه

روشنی بخش فضای پلوتـون تا زحـلم

میوه ی عشق دو پیوندِ اهوارایی پاک

حاصلِ عمر من وخواهش ِ بانو عسلم

بغلم کن که کمی بوسه به مویت بزنم

قبل از آنی کـه مـرا از تـو بگیرد اجـلم

کس نمیداند چه هستم چیستم

یـا کـه اول در کجـا می زیستـم

دائم از همـزاد خـود پرسیده ام

تا به من واضح بگــوید کیستم

عــروس نـاز رعنــا قـــد قشنگی

طلای ناب صـد در صـد قشنگی

خـدایِ اوج زیبـایی خـودت هم

نمیدانی که بیش ازحد قشنگی

سحـر ساقی بگفتـا با پیـاله

چرا نی هر نفس آید به ناله

بگفتا در خزانِ شور ِ دشتی

دل ایدل میکند از داغ لالـه

صفـا داده پگـاهـم را گل سرخ

چه می دزدد نگاهم راگل سرخ

معطـر کـــرده از بــوی مــلایم

هـــوای ِ زادگاهــم را گل سرخ

ذهن مـرا ساده بـه‌ هـم ریخته

آن که چراغی به شب آویخته

جلـوه کنان مشعل احساس را

در دل هــر واژه بــر انگیـخته

فـــــرآیـند ِ کلامــت عشق بـاشد

یقین دارم کـه نامت عشق باشد

بکن لبــریــزم از گلخنـــده هایت

شعار صبح و شامت عشق باشد

تبانی با خـــزان ِ زرد کردند

تمام ِ سبـزها را طـرد کردند

چـه بیـرحمانه با رگبار آتش

تن ِ آلالـــه ها را سرد کردند

تبـــاهی را پیــاپی پـاس دادیـم

بــه هــر نا آشنـایی یاس دادیم

حفاظـت از قشنگی هـا نکردیم

شقایق را به دست داس دادیم

جهـالـت با تعصـب در تمـاس است

که آبادی پر از هول و هراس است

دراین ظلمت سرا در طــول تاریخ

شقایق سرنگون از تیغ داس است

نـزن بـا نـای نی آتش بـه جانم

که سوزد بنـد بنـد ِ استخـوانم

بزن در مایه ی شور و همایون

که باهرنغمه ای دشتی بخوانم

ندارم ره بـه جـایی ای گلِ ناز

به رویم لنگه ی در را بکن‌ باز

گـل ِ زیبـاتــر از بـاغ ِ شقـایق

تویی اردیبهشت شهـر شیراز

به هرجایی که دنبالش دویدم

نشان از روی زیـبـایش ندیدم

من از بخت بدم در بـاغ اقبال

بجز گلبوته ی حسرت نچیدم

نه موسایی که از نیلت بگیرم

نه پیـدایی کـه از ایلت بگیرم

دم ِ عید از هوای جشن نوروز

مگـر هـر ساله تحویلت بگیرم

قباسبزی که پاورچین بیامد

به شوق لاله و نسرین بیامد

کنار پنجره با نغمه می گفت

بهار از راه فـــروردین بیامد

شقـایـق پــوش ِ بی مـانند آید

بـــه روی هــر لبی لبخـــند آید

زمستان‌ پشت پَرچین دادمیزد

کـه عیــد از رفتـن ِ اسفـند آید

چـرا رفتی وفـایت را بنازم

ستم کردی جفایت را بنازم

میان های هـایِ گریه هایم

طنین خنده هایت را بنازم

شقــایـــق رویِ بی مـــانـنـد آید

بـــه روی هــــر لبی لبـــخند آید

زمستان‌ پشت پَرچین داد میزد

کــه شــادی آخـــر ِ اسفــند آیـد

تـن صحـرا پـر از عطـر بهـاری

لباب شعر ناب ازچشمه جاری

به گوشم میرسد ازدشت گلها

پیــاپی نغمــه ی سـاز ِ قناری

آمیزه ای از یاس سپیدند اینها

از قـافلــه ی نـور امیـدند اینها

بر بستر بیمـاری ما فـرشته اند

در کالبـد ما روح دمیـدند اینها

چــراغ ِ شعلـه افـروزی ندارم

رفیـق نـاب ِ دل سوزی ندارم

تنم می لرزد از سوز زمستان

گمان دارم که نوروزی ندارم

عشـق آمــد و در بیـن دو دلــداده رقــم خورد

افسـوس کــه آن رابطــه هــم زود بهــم خورد

دردی کــه چنیـن مانــده بــه دل چـــاره ندارد

از مــن بگسست آن کــه صمیمانه قسـم خورد

سی سال فقط حنجــره ام جـای سکوت است

باور تــو نکن بغـض گلـــو غصه ی کـــم خورد

آن قــــــدر زدم از غـــم دل بـــــر در و دیــوار

تـا نـام مــن از دفتـــر معشوقــه قلـــم خــورد

در بحث و جــدل فلسفه از چشم تو می گفت

سقراط ولی مست و پریشان شد و سم خورد

در سـایـــه ی شــب می شکنـد ﺍﺳﮑـﻠــﻪ ﻫـﺎ ﺭﺍ

مــوجی کـــه حـــریفانه به پهلــوی بلم خورد

امــروز کنـــم شکــوه کـــه صد سیلی محــکم

در خانه ی خود صـورتم از دست ستـم خـورد

صـد مرتبه گـفتـم کــه عسل هیــچ نپــــرسید

از شاعـــــر آواره کــه هـــر ثانیــه غـــم خورد

گرچه می دانم کــه گاهی بی قرارم نیستی

بی قـــــرارت می شوم وقتی کنارم نیستی

با همین حــالی که دارم با خیالت دلخوشم

در کـــــــنارم هستی و در اختیـارم نیستی

در کجـــایِ زندگی پیــدا کنم جــای تــو را

همچنان در کـــوچه هـــای انتظارم نیستی

مانده ای از بخت واقبالم مگر در پشت ابر

لااقـــل یک لحظه در شبهای تـارم نیستی

با نگاهی باورم شد کـــــــز نـژاد بــــــرتـری

گـرچه می دانم کـــه ذاتاً هم تبـارم نیستی

ارغنونم را سرِ شبهــــا به عشقت می زنـم

مرتعش از نغمــه های چنگ و تارم نیستی

ای خــدای دلربایان با تــو می گویم سخن

بی گمان گاهی به فکـــر روزگـــارم نیستی

بهتر آن باشد بپوسم ای عسل در زیر خاک

مثل گلهــــای شقــایق بــر مـــزارم نیستی

یادِ ایّامی کـــه بوسه بـــر رخِ گل می زدم

فارغ از غمها قــــدم در باغ سنبل می زدم

روبـــــــروی دلبـــــرم در انتهـــای باغ سبز

می نشستم روزها حرف از تعامل می زدم

در نبودش باز می کردم کتابِ خـــواجه را

می شدم آسوده دل وقتی تفــأل می زدم

ساکت و تنها کنار پنجــــــره در هــر نفس

عصر دلتنگی غروبِ جمعه را زل می زدم

هر زمانی می گذشت از کـوچه باغِ دلگشا

بـر لباس از عشق او عطر گلایول می زدم

می گرفتم درخیابانها سه تارم رابه دست

نیمه شب گیـــــراتر از آوای بلبل می زدم

زیر یاس پــر شکوفه در کنار جــــوی آب

شانه بر زلف عسل در هــر تغزل می زدم

جـذّابی و همرنگ شقایق شده ای تو

از چشم تو پیداست که عاشق شده ای تو

پیـدا نشود مِثل تــو در پهـنه ی گیتی

دردانه ای از خلقت خالــق شده ای تو

با عشوه بیا در محـل و محـفل عشاق

زیرا که پذیـــرفته و لایق شده ای تو

از باغ بهشت آمــده ای تا که بگوئی

با زندگیِ ساده موافــق شده ای تو

ای گــوهر درّدانه بدان قدر خودت را

چون برحـذر از آینه ی دق شده ای تو

آنقــدر ظریفی کـــه به عنوان تشابه

با برگِ گلِ لالــه مـطابق شده ای تو

تا کی بزنم بر سر و با شکوه بگویم

عذرای منی مونس وامـق شده ای تو

گاهی دل مـــا را به نگاهــی ننوازی

شاید که عسل محو دقایق شده ای تو

روزها وقتی دچـار شک بی حــد میشوم

با خود و حجم خیالاتم کمی بـد میشوم

می زنم از خانه بیرون،باز میگویم که نه

بیـن تنهـا رفتـن و مانـدن مُــردد میشوم

شیطنتهای درون درکوچه ها گل می کند

همصدا با بچه های قد و نیم قد میشوم

تا که بسپارم به ذهنم"هـرچه بادا باد" را

بی خیـال از اتفـاق و هـر پیامـد میشوم

می روم در سایه روشن بر فــراز قلّه ها

خیره بر انبوهِ جنگل هـای ممتد میشوم

هـر زمانی اقتدا کـردم بپیوندم بـه عشق

بی خبـر از کفشها در راه مقـصد میشوم

بیدلی هستم که ازعشق عسل بانو هنوز

با تـرنم بــر ستیغ صخـره هـا رد میشوم

باید از فاصله ها بین دو دل پُل بزنم

پلی از همـدلی و عشق و تعامُل بـزنم

از همان پل بروم تا وسط جنگل سبز

کلبه ای رو به خــدا بـا پَرِ سنبُل بزنم

روی چشمان در و روی تن پنجـره ها

پــرده ی ململی از جنس تساهُل بزنم

هر زمان باد صبا بگـذرد از پنجـره ها

بــوسه ای روی تـن ناز گِلایـول بـزنم

آنقَدر شعر پر از واژه بچینم کـه مگر

روی هر بیت غزل چادری از گل بزنم

من کــه در بحر رمَل تارِ تبحر زده ام

ســاز گیـراتـری از نغمـه ی بلبـل بزنم

شب یلـــدا بنشینم بــه هـوای رخ یار

همچنان با غــزل خـواجـه تفـال بزنم

با نگاهی بشوم خیـره بـه بانـو عسلم

روی چشم و لب او ثانیه ها زُل بزنم

گر چه حالم را نمی فهمی نگاهم را بفهم

قطره های اشک‌ ِ سرد بی گناهم را بفهم

لـرزش پیوسته ای دارد صدای هق هقم

هـای هـای ِ گـریه در هنگام آهـم را بفهم

روزگار سـرد و تاریکی دچـارم شد رفیق

بختک ِ افتاده بـر بخـت ِ سیاهم را بفهم

از بـداقبالی کـلاف پـاره ی سـر در گمـم

سرگذشت روزهای سال و ماهم را بفهم

با نگاه پـر سکوتم با تـو می گویم سخن

معنی نا گفتـه هـای در نگاهـــم را بفـهم

می ترواد بغض های شعرم از چشم قلم‌

در غزل ها شکوه های گاه گاهم را بفهم

کفش هـایم عاقبت هـم اندکی یارم نشد

قصـه هـای نا رفیقِ نیمــه راهـم را بفهم

پا بنـه آهسته تــر در کلبـه ی ویــرانه ام

ای عسل بانوی مـن حـالِ تبـاهم را بفهم

نازنینا رنگِ چشمـت بی قــــرارم می کـند

واردِ دنیــــایی از فصــــلِ بهـــارم می کند

عمق چشمانت به دنیاهـــای دورم می بَرد

تا بـه دریاهـــای دیگـــر ره سپارم می کند

از خیالـــم می گــــریزی تا پریشانت شوم

غیبتت هـــر ثانیـه چشم انتظـارم می کند

بافـــه ی زلفت کتابی از غــزل ها می شود

بی نیاز از شعـــرهـــای بی شمـارم می کند

غنچه ی سرخِ لبت آتش به جــانم می زند

چشم مستت از فـــریبایی خـمارم می کند

روی مـاهت می درخشد از مسافتهای دور

جلـوه در سر تا سرِ شب های تارم می کند

دائماً بـوسیدمت شب ها در آغــوش خیال

شیـخ اگـر فهمیده باشد سنگسارم می کند

ای عسل بانو قلــم را لحظه ای از من بگیر

دارد این زیبـایی ات بی اختیــارم می کند

گــرچه با ناز تـو در هــر غـــزلی مأنوسم

غـــم نا دیـــــدن رویـت بکنـد مــأیـوسم

رخ برافروز و بزن شعله و پیوسته بتاب

بدران پـرده ی شب را کـه تویی فانوسم

ازهمان لحظه که باخنده نشستی به دلم

گریه ها میکنم و عکس تـو را می بوسم

سال ها رفت و کماکان مـن ِدلداده هنوز

سعـدِ سلمـانـم و در نای غمـت محبوسم

بختک از راه سیاست به گلویم زده چنگ

شبی از آمـــــدنت وا بکـــن از کـابــوسم

از زمانی کـه ریا حاکـم شهرم شده است

بـرده ی شیخم و در سیطـره ی سالوسم

گفتـه بــودم بنویسم بـــه تـو بانـو عسلم

کــه بدانی مــن ِ افسـرده پُـر از افسوسم

ماهِ کنعانی من فاصله را دور بــریز

از درِ مهــر بیا روی شبـم نور بــریز

صبح آدینه مـــــرا تا وسط باغ ببر

آندم از جام لبت شربت انگور بریز

اﯼ ﻓﻠﮏ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ حریم کوی ﯾﺎﺭﻡ ﮐــــﺮﺩﻩ ﺍﯼ

ﺑﺎ ﺩﻏﻠــــــﮑﺎﺭﯼ ﺍﺳﯿـــﺮ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﻡ ﮐــــﺮﺩﻩ ﺍﯼ

روی ﺳﺮﻣﺴﺘﯽ ﺳـﺮِ ﺳﺎﺯﺵ ﻧـﺪﺍﺭﯼ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ

ﺳﯿﻞ ﻏﻤﻬﺎ ﺭﺍ ﺭﻭﺍﻥ ﺑﺮ ﺟـــــﻮﯾﺒﺎﺭﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ

ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺷﺪ ﮔﺮﯾﺰﺍﻥ ﺷﻮﺭ ﻭ ﺷﺎﺩﯼ ﺍﺯ ﺩﻟﻢ

ﻧﺎﺗـﻮﺍنی ﻋﺎﺟـــــﺰ ﻭ ﺯﺍﺭ ﻭ ﻧــــﺰﺍﺭﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ

ﺗﺎ ﺑـﻪ ﮐﯽ ﺑﺎﯾـﺪ ﺑﮕﯿـﺮﻡ ﺩﺭ ﺑﻐــﻞ ﺯﺍﻧـﻮﯼ ﻏـﻢ

سال ها بر مــرگ ﺳﻨﺒﻞ ﺳﻮﮔـﻮﺍﺭﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ

ﺑﯿــﺪﻟﯽ ﺑـﻮﺩﻡ ﺑــﻪ ﺩﻧﺒـــﺎﻝِ ﺩﻝ ﻭ ﺩﻟﺒــﺮ ﺭﻭﺍﻥ

ﮐـــﻮﭼﻪ ﮔــﺮﺩﯼ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺗﺎﺭﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ

اﯾﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﯾﮕــﺮ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺍﻋﺘﻨﺎیی ﮐﺲ ﺑﻪ ﻣﻦ

ﺑﯿﻦ ﻣـــﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﺟﻬـﺎﻥ ﺑﯽ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ

ﭼﻮﻥ ﮐﻤـﺎﻥ ﺷﺪ ﻗﺎﻣﺘﻢ یکباﺭﻩ ﺍﺯ ﯾﻮﻍ ﺳﺘﻢ

ﺣﻠﻘﻪ ﯼ ﺯﻧﺠﯿﺮ ﻏﻢ ﺭﺍ ﮔــــﻮﺷﻮﺍﺭﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ

بویی ﺍﺯ ﺯﻟـﻒ ﻋﺴﻞ بانـو ﻧﯿﺎﻣــﺪ سوی من

ﺩﺭ ﻃﻠﻮﻉ ﻓــﺮﻭﺩﯾﻦ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺑﻬــﺎﺭﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ

ﺍﯼ طـعم ﻟﺒﺖ مثـل ﺍﻧﺎﺭ ﺷﺐ ﭘﺎئـیز

مستم بنما دیگـر از آن ﺳﺎﻏﺮ ﻟﺒﺮﯾﺰ

ﺑﺎ ﻧﺎﺯ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺑﻪ ﺟﻬـﺎﻥ کـم بزن ﺁﺗﺶ

ﺑﺎ ﻋﺸﻮﻩ ﮔﺮﯼ ﺭﻩ ﺑﺰﻥ ﺍﺯ ﻟﺸﮑﺮ ﭼﻨﮕﯿﺰ

وقتی ﮐـﻪ تــو ﺩﺭ باغ ارم پا بگـذاری

ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻪ ﯼ ﮔﻞ ﻧﻐﻤﻪ ﮐﻨﺪ ﻣﺮﻍ ﺳﺤﺮﺧﯿﺰ

ﺩﺭ ﻓﺼﻞ ﺧﺰﺍﻥ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﮑﺶ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ

ﺗﺎ ﺧـﺎﻧﻪ ﺧــﺮﺍﺑﻢ ﻧﮑـﻨﺪ ﺳﺮﺩﯼ ﭘﺎئـیز

ﭼﺸﻤﻢ که به روی ﺭﺥ ﺯﯾﺒﺎﯼ تو افتاد

ﺍﺯ ﺟﺬﺑﻪ ﯼ ﺭﻭﯼ ﺗﻮ ﺷﺪﻡ ﺫﺭﻩ ﯼ ﻧﺎﭼﯿﺰ

ﺍﯼ ﻣﺮﻍ ﺩﻟـﻢ ﭘـﺮ ﺑﺰﻥ ﺍﺯ ﻗـﻮﻧﯿﻪ ﺗﺎ ﺑﻠﺦ

تا ﺷﻤﺲ ﻣﻦ ﺁﯾﺪ مگر ﺍﺯ ﺧﻄﻪ ﯼ ﺗﺒﺮﯾﺰ

ﮔﻨﺠﺸﮏِ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﻡ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻮﻝ ﻭ ﻫﺮﺍﺳﻢ

ﺑﺮﮔـﺮﺩ ﻭ ﺭﻫـﺎﯾﻢ ﺑﮑﻦ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﻏﻢ ﺍﻧﮕﯿﺰ

ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ رها کن ﻋﺴﻞ ﺁﻥ ﺯﻟﻒ ﺳﯿﻪ ﺭﺍ

ﺗﺎ ﺟـﺎﻥ ﻭ ﺩﻟـﻢ ﭘﺮ ﺷﻮﺩ از بـوی ﺩﻻﻭﯾﺰ

ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﯾﺖ ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﮔﯿﺮﺍﯾﯽِ ﻣﺸﺮﻭﺏ ﻧﯿﺴﺖ

ساغرم راپرکن ای ساقی ﮐﻪ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ

ﺑﯽ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺩﻫﻠﯿﺰ ﻗﻠﺒﻢ ﺟﺎﺭ ﻭ ﺟﻨﺠﺎﻟﯽ ﺑﭙﺎﺳﺖ

ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﻫﯿﭻ ﺷﻬﺮﯼ ﺍین قَدﺭ ﺁﺷﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ

ﻓــﺮﺵ ﺍﯾـﻮﺍﻥ ﺗـﻮ ﺭﺍ ﺑـﺎ ﺷﻌــﺮ ِ ﺧـﺎﻟﺺ ﺑﺎﻓﺘﻢ

ﺗﺎﺭ ﻭ ﭘﻮﺩ ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﻧﺎﻣﺮﻏﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ

ﻧـﺎﺷﮑﯿﺒﺎﺗـﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﺴﺘﻢ ﮐــﻪ ﻓﮑـﺮﺵ ﺭﺍ ﮐﻨﯽ

آخـــر ﺍﯼ ﺁﺭﺍﻡ ﺟـــﺎﻧﻢ ﻃـﺎﻗــﺖ ﺍﯾـﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ

ﺁﺭﺯﻭﯼ ﻭﺻــﻞ ﺗــﻮ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﮐــﺮﺩ ﺍﺯ ﺑـﻬﺸﺖ

ﺟﺎﯾﮕﺎﻩ ﺑﻬﺘﺮﯼ ﺟــﺰ ﺧـﺎﻧﻪ ﯼ ﻣﺤﺒـﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ

ﺭﺷﺘــﻪ ﯼ ﺍﻓﮑـﺎﺭﻡ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺗـﻮ ﻣﯽ ﺭﯾـﺰﺩ ﺑﻬﻢ

ﺗﺎﺯگی ها ﻭﺯﻥ ﺷﻌﺮﻡ ﺭﻭﯼ ﯾﮏ ﺍﺳﻠﻮﺏ

ﻧﯿﺴﺖ

رو براهم کـن عسل بانو کـه روز رفتن است

وقـتِ پیـری انتهـای ﺯﻧـﺪﮔﯽ ﻣﻄﻠـﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ