نه امیدی که  بیایی  به  وصالت برسم
نه مجالی  بدهی  تا  به  خیالت  برسم

باید از عشق تو با چشم  دلم  زل بزنم
وسعتِ  آینه‌  را   تا  به  جمالت  برسم

مِثلِ ماهی بدهم دل به تب و تاب شنا 
تا به سرچشمه یِ شیرینِ  زلالت برسم

به هوای  قد و  بالای  تو  در  باغ  ارم 
بزنم  ریشه  که  شاید به نهالت  برسم

می کنی شرم و حیا تا  نزنم  روی لبت
دوسه تابوسه‌که برگونه‌ی‌ چالت برسم

ریزش  اشک  تراویده  به رویِ  کلمات
نگذارد   به   غزل  های   زلالت ‌ برسم

رو‌  به ‌ رویِ قله یِ  بتکده  بانو  عسلم 
غزلی‌  نذر‌  کنم  تا   به  وصالت  برسم