دسته ها

غزل301

دو بیتی205

آرشیو مطالب

اشعار پیشنهادی

به عشق دیدنت ای دختر لُر

گرچه چشمان قشنگت سرِ دعوا دارد

تا کمی دل میدهی حالی بـه حالی میشوم

گرچه با ناز تو در هر غزلی مأنوسم

دوباره یوز ایرانی مجالی تازه خواهد یافت

ماه کنعانی من فاصله را دور بــریز

شدم شیدای شمع بی زوالت

ای همه ی آرزو ،هیچ نمی خوانی ام

می دود هر شب نگاهم بر نگاه دیگری

هرچند که بین من و تو کوه و کُتَل ﺑﻮﺩ

عشق من ناز بکن تا بکشم نازت را

اندام و لب و چشم و رخِ یار قشنگ است

ای که باشد بین گل ها امتیازت بیشتر

دختر گیسـو طلا پیراهنت را باد برد

تا بـه دیدارم بیائی غصه ام کم می شود

دوش لبت را به لبم دوختم

پری رویِ گل اندامم نگیر از من خیالت را

جهان ای روله جان از آه لرزید

دانم ﮐﻪ ﺷﺒﯽ ﺑﯽ ﮐﺲ ﻭ ﺑﯽ ﯾﺎﺭ ﺑﻤﯿﺮﻡ

هر زمانی باغبان می بالد از روئیدنت

وامانده ای از قافله ی سوته دلانیم

با سرود سبز باران تار باید می زدم

هنوز از دوری ات بیمارم ای دوست

در غم هجر تو گریان و غمینم چکنم

شقایق در پس پَرچین چه زیباست

از پنجــره دیدم کـه بهـاری شده بودی

از آن روزی که چشمم بر تو افتاد

در کوچه صدای کفش یارم آمد

دیشب که شکوه ام را با ماه کرده بودم

کـوکبِ شیرین زبان شعـــر و غـــزل آورده ام

جوانی رنگ ِ شاد ِ خاطرات است

تـرس و آوارگی از فاجعه ی زلزله است

ای جــان مـــن ارزانیِ چشمـان فــریبات

پریچهری که از جنس پری بود

هر ثانیه می ریزی با چهره ی رویایی

به رخ کمتر بکش زیبایی ات را

کمی با واژه هایم در مصافم

دو سه روز است که بی زمزمه در شیرازم

حـذر کـن از رفیـق نـانجیبت

دو تا چشم خمارت خواب دارد

رخی از جلـوه هـای نـور دارد

ﺳﺎﻟﻬـــﺎ ﺑﺎ ﻧﺎﺯ ﻭ ﺧـــﻨﺪﻩ ﻣﻬـــﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐـــﺮﺩﻩ ﺍﯼ

در بر ِ آرامِ جانم بستر خوابم دهید

امان ﺍﺯ ﻧﺎﻣﻪ ﻫــﺎﯼ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ

با عشوه نگاهی به نگاهم کن و برگرد

چه بد کردم که در حال سقوطم

نه امیدی که در آخـر به وصالـت برسم

گیرم کــه شکــر ﻋﺎﻣــﻞ بیمــاری ﻗﻨــﺪ ﺍﺳﺖ

سالها رفت و ﺷﺒﯽ ﻣﺤـــــــﺮﻡ ﺭﺍﺯﻡ ﻧﺸﺪﯼ

مگـر از معجزه ها فـاصلـه‌ اندک بشود

هـر چند کــه آزرده شـدم در سختی

هر چند کــه اندیشه کنم ﺧﻮﯾﺶ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ

ترسم آخر در غزل ها مُشت شعرم وا شود

بر سفره ی نو ساغری از عید بیارید

ز لبخندی برایم ناز کردی

نمی دانستم ای بانو که کُردی

ﻋﺎﻗــﺒﺖ ﺑﺎ ﺑﺎﺭﺵ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﻬــــﺎﺭﯼ ﺳﺒﺰِﺳﺒﺰ

چـو مهـتاب از تبارِ نور هستی

ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩِ ﻧﺎﻓﺬﺕ ﺍﻋﺠــــﺎﺯ ﻣﯽ ﮐـــﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﭼﻪ

تـو را بارانی از شبنم گرفته

دلم تنگ از نبود روی عشق است

گـرچـه عمری شده ام بی خبر از ﻣﻨﺰﻝ ﺧﻮﯾﺶ

ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﻝ ﻣﻦ ﻟـﺤﻈﻪ ﯼ ﺁﺭﺍﻡ ندارد

ﻣﺜﻞ ﺗﺎﺭﯾﺨﯽ ﮐﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺯ ﻣﻠﻞ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ

بنا داری که غمگینم بسازی

گمان دارم نمی باشد نیازی

بزن ﺑﺎﺭﺍﻥ ﮐﻪ ﮔﻞ ﺷﺎﺩﺍﺏ ﮔﺮﺩﺩ

ﺁﻭﺍﺭﻩ ﯼ ﻣﺤﮑﻮﻣﯽ ﻫﺮ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻏﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ

چنان می روید این جا خشکسالی

مگــر بانـــو نمی دانی قشنـگی

مرا چشمی که سرتا پا سرشک است

5

5 اردیبهشت 1398

مرا چشمی که سرتا پا سرشک است

تو را باغی کـه سر تا پا تمشک است

بهـــار از دشت فــــروردین خبــر داد

تنت محصول عطـر بید مشک است

کانال غزل ها

کانال دوبیتی ها

اینستاگرام

فیسبوک

© کلیه حقوق مادی و معنوی این وبسایت متعلق به علی قیصری می باشد

طراح و برنامه نویس سایت : سهراب قیصری