ای ناب ترین میوه یِ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻭ ﺭﺳﯿﺪﻩ
خوشمزه تر از شهد ﻟﺒﺖ کس نچشیدﻩ

باید که به چنگ آورمت با همه سختی
پا پس نکشد عاشقت  از رای و عقیده

ﺑﺎ  دلبری‌ ات‌ ﻣﯽ ﺯﻧﯽ ﺁﺗﺶ  ﺑﻪ ﻭجودم
ﭘﺲ ﮐﯽ ﺑﺸﻮﯼ  مرهم ﺍﯾﻦ ﻗﻠﺐ  ﺗﭙﯿﺪه

با آن که  خدا خالق  آثار  قشنگ  است 
طرحی  به  فریبایی  چشمت  نکشیده

گلواژه  بپاشم   که   بیایی  به  سراغم 
با دامنی از   مثنوی و  شعر و ‌‌ قصیده

از بسکه صبا روسری ات را به‌عقب برد
صد کوچه‌‌ معطر ‌ شده  از  بوی وزیده

بانو  عسلم   عاقبت  از  عشق  وصالت
جان را   بدهد  واله ی تو بر  سر  ایده