پیش  بیا  سوگل  من  ﭘﯿﺶ ﺗﺮ
ﺗﺎ  ﺑﻪ  ﻟﺒﺖ   ﺑﻮﺳﻪ  ﺯﻧﻢ  بیشتر

گر چه  پلاسیده  و  افسرده ام 
بر  دلم  از   طعنه  مزن  نیشتر

محو که هستی  که نداری خبر
ازمن شوریده ی بی خویش تر

ناز  و  فریبنده  شدی  تا  شدم
ﺩﺭ ﭘﯽ ﺗﻮ  ﺑﯽ ﺩﻝ ﻭ ﺩﺭﻭﯾﺶ ﺗﺮ

ﺁﯾﻨﻪ ﺍﻡ  ﮔﺸﺘﯽ  ﻭ  ﺍﺯ ﺟﻠﻮﻩ ﺍﺕ
ﺷﺪ   ﻏﺰﻟﻢ   ﻗﺎﻓﯿﻪ   ﺍﻧﺪﯾﺶ  ﺗﺮ

ترک من  ای  مرهم  دردم  نکن
تا   نشود   زخم  دلم   ریش تر
 
خیمه  زد  از هیمنه  بانو عسل 
در دل من  عشق تو از پیش تر