دسته ها

غزل297

دو بیتی200

آرشیو مطالب

اشعار پیشنهادی

هر کس که مکید از لب تو شهد عسل را

وجودم را پر از احساس کردم

ای فلک دور از حریم کوی یارم کرده ای

گرچه با ناز تو در هر غزلی مأنوسم

من همان مرد غزل گوی کهن سال توام

از آسمـانِ چشمت، شعر و ستاره بارد

جذّابی و همرنگ شقایق شده ای تو

ای که باشد بین گل ها امتیازت بیشتر

شاعر آسیمه سر کم کم بهارت می رود

پرده بردار از رخ زیبا که رویت محشر است

دفترِ گل واژه در طوفانِ باد از دست رفت

کاش می شد دفتر ناگفته ها را باز کرد

ارم را تا به باغ دلگشایت

آن که از روز ازل عاشق و دیوانه ی توست

مپرس از من که در دام بلایم

طبیبِ حاذقی یا هرچه هستی

افتاد بـه بی راهه مسیرم کـــه اسیرم

روزها در ازدحام کوچه ها گُم مى شوم

خدایا جاے غـــم شادے بگیرد

روزها بــا تنش و رنج و الم می گذرد

ﺯﯾﺒﺎئی ﻭ ﺑﺮ ﺻﺤﻨﻪ ﭼﻪ ﻃﻨﺎﺯ ﺑﺮﻗﺼﯽ

از همه دل کندم و پیوسته در بندِ توام

بی گمان واژه ی گلبوسه و لب نوشی ها

همین کـه موسـم گرما سرآمد

دوباره برگ ها در راه پائیز

در کوچه صدای کفش یارم آمد

همان گونه که آتش در دلِ نیزار می گیرد

سال ها مونس من شعر و غزل بوده و هست

فراوان گفته در وصف تو فایز

آن که تا نزدیکیِ مرز جنونم می کشَد

ارمغان آورده غم را روضه ی کلّاش ها

من آن افسرده جانِ تیره بختم

جوانی رنگ ِ شاد ِ خاطرات است

مانده ام با کی بگویم راز دل

بی خبر گردیده ای از بی سر و سامانی ام

طنزیمات

بـه ژرفای همان برفی که بر الوند می خواهم

گرچه گاهی نرسد روز وصال خودمان

گرچه در عمرم ندیدم برگی از باغ تنت را

حـذر کـن از رفیـق نـانجیبت

تا شانه زنی موی غزل ریزت را

هنوز از بی قراری منگم ای دوست

بساط دلبری را رو به راه کن

همانروزی که دل بستم به مویت

ترسم آخر در غزل ها مُشت شعرم وا شود

گلِ پیراهنت را دوست دارم

به روی شانه ها گیسویت آویخت

به خدا دانم و دانی که به عشق تو اسیرم

رهـا کـن بال هـای روسری را

بر سفره ی نو ساغری از عید بیارید

چـو مهـتاب از تبارِ نور هستی

تـن را بـه تنِ بستر خـوابت بزنم

مجنـونم ﻭ ﺑــﻪ ﻋﺸﻘـﺖ بیمـــار و ﻣﺒﺘﻼﺗـﺮ

بیا از عشق این جشن حضوری

بعد عمری ساقی و پیمانه ای باید ، که نیست

دیدی ز غمت زار و زبون شد دل من

ﺑﯿﺎ ﺑﺎﻧﻮ ﻏـــﺰﻝ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻣﺸﺐ

بنا داری که غمگینم بسازی

ﺧـــﺮﺍﺏ ﺍﺯ ﺧـــﻮﺭﺩﻥ ﻗﺪﺭﯼ ﺷﺮﺍﺑﻢ

تو میدانی به عشقت مبتلایم

امـــروز تـوئی ساقی ﻣﯿﺨـﺎﻧﻪ ﻣﮕــﺮ ﻧﻪ

به هر صبحی که کردم یاد رویش

تو که گیسو بـروی شانه داری

من از حالا فقط باید بکوشم

همواره اگر در بر من ساغر و می بود

ﺑﻪ ﺗﻨــﺪﯼ ﮔﻔﺘﻤﺶ ﺍﯼ ﻣـــﺮﺩ ﺳﺎﺩﻩ

عشقـم، نفسـم، زنــدگی ام، دلبـــرِ نازم

از بس که در آدینـه بگیرد نفسم

به دور از لاله های باغ رویت

چشــم ناز و روی مـــاهِ مهـــــربانو را ببین

پیش بیا در برِ من پیش تر

0

پیش بیا در برِ من پیش تر
تا به لبت بوسه زنم بیش تر

طعنه مزن بر من ِخونین جگر
بر دل افسرده بزن نیشتر

غرق تماشای رخت گشته ام
عاشقت از خود شده بی خویش تر

واله ی گمگشته ی در کوچه ها
در پی دلبر شده درویش تر

آینه ام گشتی و از جلوه ات
شد غزلم قافیه اندیش تر

ای عسل از ناوک خونریز تو
سینه ی من ریش و دلم ریش تر

کانال غزل ها

کانال دوبیتی ها

اینستاگرام

فیسبوک

© کلیه حقوق مادی و معنوی این وبسایت متعلق به علی قیصری می باشد

طراح و برنامه نویس سایت : سهراب قیصری