وا بکن لب را که با ﻻﻻﯾﯽ ﺍﺕ ﺧﻮﺍﺑﻢ کنی
یا که از  ‌تاب  نگاهت  غرقِ  مهتابم  کنی

سیبِ‌سرخِ گونه‌هایت برده از دل‌ها قرار
روبرویم خنده می‌کردﯼ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺗﺎﺑﻢ ﮐﻨﯽ

با‌ نگاهم‌خواهش از لبهایِ مستت میکنم
تابه یک ساغر خراب از باده یِ نابم کنی

دانه یِ بی‌ریشه ای بودم به‌دور از آفتاب
گوشه یِ باغِ تو روییدم  که سیرابم کنی

آنچه‌نم نم میچکد از دیدگانم یادتوست 
پس چرا دیگر نمی آیی که  شادابم کنی

گرچه درگیرِ جنون هستم ولی با بودنت    
بی نیاز از بسته هایِ قرص اعصابم کنی

چاره ام بانو عسل درشهد لب‌های تو بود
نوش دارویم  نمی دادی که سهرابم کنی