29 آذر 1391
از تاب و تبِ دانه یِ یاقوت دل انگیز
شد خنده یِ شیرین لبت انارِ پاییز
در هم بشِکن هیمنه یِ خانِ مغول را
با عشوه گری ره بزن از لشکرِ ﭼﻨﮕﯿﺰ
وقتی که گذر میکنی از جلگه‌ی شیراز
در باغِ ارم ﻧﻐﻤﻪ ﮐﻨﺪ ﻣﺮﻍِ ﺳﺤﺮ ﺧﯿﺰ
ﺩﺭ ﻓﺼﻞ ﺧﺰﺍﻥ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﮑﺶ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ
ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺮﺍﺑﻢ ﻧﮑﻨﺪ ﺳﺮﺩﯼِ ﭘﺎییز
روزی که نگاهم به تن آینه افتاد
ﺍﺯ تابشِ رویِ تو ﺷﺪﻡ ﺫﺭﻩ ﯼِ ﻧﺎﭼﯿﺰ
پرپر بزن ﺍﯼ ﻣﺮﻍ دل ﺍﺯ ﻗﻮﻧﯿﻪ ﺗﺎ ﺑﻠﺦ
تا ﺷﻤﺲ من آﯾﺪ مگر ﺍﺯ ﺧﻄﻪ ﯼِ ﺗﺒﺮﯾﺰ
بانو عسلم شانه بزن بر خم زلفت
ﺗﺎ ﺟﺎﻥِ جهان ﭘﺮ ﺷﻮﺩ از بوی ﺩﻻﻭﯾﺰ