از همان کـودکی ام رفتــه ام از یـاد خـودم
کوچه ها گم شده در خاطره ی شـاد خودم

کس به فـریادِ منِ بی سر و سامـان نرسید
می دوم تـا بـرسـم بلکه بــه فــریاد خـودم

بس کـه تنهـایی ِ خــود را بفشردم بـه بغل
شده ام دائماً    از  وسوسه معتاد  خودم

مِثل برگی که پریشان شده در آتش و دود
سوزِ آهـــم بـه خدا می رسد از داد خودم

مانده ام در پس پَرچین که مگـر گل بدهد
شاخه ی نسترن و میخک و شمشاد خودم

گـــــــره ِ مسئـله ای وا نشـــد از راه ِ دعــا 
هم چنـان واقفـم از مشکل و ایـراد خودم

آفـرین بـر تو کـه از دلبـر خـود گویی و من
شده ام عـاشقِ دل بسته بـه همـزاد خودم

نه کـــه دل می کَنم از خاطــر بانــو عسلم
در بــدر در پی شیرینـم و فــــرهاد خــودم