دسته ها

غزل300

دو بیتی202

آرشیو مطالب

اشعار پیشنهادی

ای فلک دور از حریم کوی یارم کرده ای

تا کمی دل میدهی حالی بـه حالی میشوم

بودنم بی تو محـال است مبادا بروی

من همان مرد غزل گوی کهن سال توام

فرشته یِ ﺑﺎﻍِ غزل ﺑﯽ ﺩﻝ ﻭ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﮐﻨﺪ

چنان داغم که در اعماق شبها

نبودی بـا منِ افسرده مـأنوس

جذّابی و همرنگ شقایق شده ای تو

ساز بی آوازم و سنتور می خواهد دلم

عشق من ناز بکن تا بکشم نازت را

شاعر آسیمه سر کم کم بهارت می رود

هوای دهلران تا آسماری

پری رویِ گل اندامم نگیر از من خیالت را

ارم را تا به باغ دلگشایت

چشمک زدن و دلبری ات ما را کشت

وامانده ای از قافله ی سوته دلانیم

دختر زیبای حافظ شعرِ پاک آورده ام

در قفس عاشق آواز چکاوک شده ایم

لحظه های پُر تنش از بی قراری بوده است

از مهر و وفا زرد ِ دل انگیـز

مثل مهتابی که چیزی از قشنگی کم نداشت

شهره ی شهر غزل دار و ندارم همه هیچ؟

زنبق دلداده به حرف آمده

بی گمان واژه ی گلبوسه و لب نوشی ها

همین که می کنی با من تعامُل

ﮔﻠﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮔﻠﺸﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻓﺮﻭﺩﯾﻦ ﺩﺍﺭﺩ

تو همانی که خدا ناز و قشنگت کرده

آمدی گلواژه ها در باغ شعرم جان گرفت

آن که مرا دوش بهم ریخته

مانده ام با کی بگویم راز دل

من آن افسرده جانِ تیره بختم

نایاب تــرین زمـــزمه در تار منی تو

بـلا بـالای شیـــرازی تنت بـرف

بخوان از روی رغبت مثنوی را

گلی ﺩﺍﺭﻡ ﮐـــﻪ ﺩﺭ ﮔﻠﺸﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻓﺮﻭﺩﯾﻦ ﺩﺍﺭﺩ

دو تا چشم خمارت خواب دارد

دیگــر نـــدارم تـابِ زهــــرِ کینـه ات را

حرف ها دارم و از حرف شما می ترسم

تو تنها دختر زیبای ایلی

حـریـر اندام رویایی کجایی

ﻫــﺮ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐــﻪ به سوی ﺩﻝ ﻣــﻦ ﺭﻭ ﮐﺮﺩﯼ

ﺍﯼ ﯾﺎﺩِ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻪ ﭼﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﺳﺮﺕ ﺑﻮﺩ

چه بد کردم که در حال سقوطم

ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﺯﻣــــــﺰﻣﻪ ﺁﻫﻨﮕﯽ ﺍﺯ ﺳﺎﺯ ﺷﻤﺎ

سالها رفت و ﺷﺒﯽ ﻣﺤـــــــﺮﻡ ﺭﺍﺯﻡ ﻧﺸﺪﯼ

آمده ام ز بیکران تا به دل تــــــو راه کنم

مِثل فـانـوس فـروزان ﺩلــربا خــواهم تو را

گلِ پیراهنت را دوست دارم

لحظه ای ازغمم آزاد نکردی، کردی؟

هلوی کوچه ی بن بست مهتاب

بر سفره ی نو ساغری از عید بیارید

رفتی و هنـــوز در پی دیــدارِ تـــو باشم

دیدی ز غمت زار و زبون شد دل من

ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩِ ﻧﺎﻓﺬﺕ ﺍﻋﺠــــﺎﺯ ﻣﯽ ﮐـــﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﭼﻪ

امـــروز تـوئی ساقی ﻣﯿﺨـﺎﻧﻪ ﻣﮕــﺮ ﻧﻪ

گـرچـه عمری شده ام بی خبر از ﻣﻨﺰﻝ ﺧﻮﯾﺶ

هنوز از عشق و احساسی که دارم

بعــدِ عمــری دوری و دلـــواپسی

آرزوئی که به دل ماند و مَنش می دیدم

تو میدانی به عشقت مبتلایم

به من گفتی بهشتی پر ز تاک است

ای دوست گذر کن نفسی بر من دلخون

ﺁﻭﺍﺭﻩ ﯼ ﻣﺤﮑﻮﻣﯽ ﻫﺮ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻏﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ

ﻟﺤﻈـﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻏﻤﻢ ﺁﺯﺍﺩ ﻧﮑـﺮﺩﯼ، ﮐـــﺮﺩﯼ؟

طلا سازی که نقاش تو باشد

من از حالا فقط باید بکوشم

چــــرا بنـــــد مــوّدت را بــریدی

هنـوز از مــژه تیــرم می کند عشق

دوتا چشم خمارت خواب دارد

حکایت از غم دیرینه دارد

عشقم، نفسـم، قند و نبات و شکلاتم

1

4 اسفند 1396

عشقم، نفسـم، قنــد و نبـات و شکلاتم
ای چشمـه ی شیــرین لبـت آب حیاتـم

یک بــار بـدم روی غـــزل هُرم نفس را
تـا گــل بکـنــد واژه یِ بیـــــن کلماتــم

تا پای تــو آید بـه میـان گـرید و لــرزد
بــر صفحه ی کاغـذ قلـم و قلب دواتم

هـرچـند هنـوز مستحق لعل تـو هستم
ترســم نـدهی خـالِ لبت را بــه ذکـاتم

عمری ست که در کوی وفا پای وصالت
پیوسته تــر اِستاده ام از صبـر و ثباتم

ای یادِ همان لحظه که با لهجه ی ترکی
گفتی کـــه هنــوز عـاشـق آواز بیـاتــم

آنقدر عسل کِش بدهم شعــر و غزل را
تـا کام تو شیرین شود از نقــل و نباتم

نظرات شما

افسون 7 شهریور 1398

پاسخ

اشعارتون بسیار دلچسب و شیرین است

کانال غزل ها

کانال دوبیتی ها

اینستاگرام

فیسبوک

© کلیه حقوق مادی و معنوی این وبسایت متعلق به علی قیصری می باشد

طراح و برنامه نویس سایت : سهراب قیصری