گرچه با  سنگِ جفا  پایِ  دلم را شکنی
در پیِ وصل توام  سوگل دامن  چمنی

گیسوان را بزن از پهنه ی رخساره کنار
که شرر‌  بر صُوَر  تیره ی  شب ها فکنی

آنقَـدر نغمه بریزم  به سر  سیم سه تار
تا  فريبنده  برقصی که بخوانم  دهنی

کس و  نا کس نتواند  بکشد ناز  تو را
بسکه مغروری و درحال شکوفا شدنی

مگر ای ساغر میگون زده آیین تو چیست 
کـه شرابی لب و لامذهب و نازک بدنی

دلربایی بکن از خنده که در عالم‌ عشق
نرسد  سوگل  دردانه  به پای  تو  زنی

به همان تیر نگاهت که هدف کرده مرا
هم چنان سر سبد شعر  دل  انگیز منی

وا  بکن  پنجره ی  پیـرهنت  را  عسلـم 
کـه تو خود  باغ   بهارانِ  معطر   بدنی