با‌ آن که دل انگیزِ ارم‌‌  آن  ورِ پل  بود
دلشادی ام‌ از‌ عطر تنِ غنچه‌ یِ گل بود

پر می زدم از‌  وسوسه  در  عالم  رویا
ازعشق بهشتی‌که پر ازکوزه یِ مُل بود

آزاد   و   رها  منزل  و   مأوا   بگرفتم
درگوشه‌ی‌پرتی‌که‌نه‌زنجیر‌ ونه غُل بود

نازک ‌بدنی ‌آمد و دادم  دو  سه  ساغر 
از‌  کهنه  شرابی  که سراسر  الِکُل  بود

در شور و شرِ  ذهنیتم  آن‌ همه  شادی
از زمزمه یِ نی‌ لبک و  ساز و دهل بود

آن دم که شدم منقلب از نامه ی اعمال   
در دست چپم برگه ای از دفتر کل بود
 
در‌  باغ ‌ جنان  ناوک  مژگانِ   پری  ها 
خونریز تر از تیغِ  کجِ خانِ  مغول بود

پیمودم ‌ اگر  با  دل  و  جانم  تپه ها را
منزلگهِ  بانو   عسلم   بر  سرِ   تُل   بود