گرچه عمری شده‌ام بی‌خبراز منزل‌خویش
طی کنم فاصله ها را به هوایِ ﺩﻝ ﺧﻮﯾﺶ

متـوالی بخــروشم کــه بــــه دریا بــرسم 
تا بگیرم به سهولت خبر از ساحل خویش

همچنان با دل پر غصه به فکر وطن است
آن که یک ذره بیفتاده جدا از  گِل خویش

کسی از  مسئـلـه هـایـم نگشایـــد گـــرهی
اگر ازسعی خودم حل نکنم مشکل خویش

آن‌ قَـــدَر‌ بهــره نصیبم  شده از  تجربیات
که دو روزی ببرم فایـده ازحاصل خویش

در پسِ باغِ تغـزل به چـه دل خوش بکند
بی قراری که ندارد خبر از محفل خویش

وسط شور و شرِ زندگی ام گم شده است   
تکه‌ی شعرتَرک خورده ای از پازل خویش 

شعله ی  پُـر  شرر چهــــره یِ  بانو  عسلم 
آنچنان زدبه نگاهم که شدم ﻏﺎﻓﻞ ﺧﻮیش