در کشور جـــم جـــورِ ستـــم را نپـذیرم
بـــر پا شـدنِ چـــادر غـــــم را نپــــذیرم

هرچند کـه بر روی سرم بارش فقـر است
در مُلــک غنی بهـــــره ی کــــم را نپذیرم

باشد کـه خـدا چاره کند قـــوم مغول را
در دوره ی غــــم غارت جــم را نپذیـرم

گیرم کــه پشیمان شدم از چیدن سیبی
خــــارج شـدن از باغ اِرم را نپــــــذیرم

چندی ست که آقای ریا واعظ شهر است
پنــدِ دغـــل و قــــول و قسم را نپـذیرم

باید بنــــویسد همـه ی شـــرح دلــــم را
در شعر و غـزل بغض قلــــــم را نپذیرم

بر دل غـــم صد ساله اثـــر می کند امـا
از عشق عسل رنـج و الـــم را نپـــذیرم