1 مهر 1394

ﻭﻗﺘﯽ کــه‌ نبـاشی صـدم ِ ثانیــه ﭘﯿﺸـﻢ
دلگیر تر از بغض فروخورﺩﻩ ﯼ ﺧﻮﯾﺸﻢ

بی چون  و چرا معبدِ جادویی چشمت
دورم کند ﺍﺯ فلسفه ی ﻣﺬﻫـﺐ ﻭ ﮐﯿﺸﻢ

ناخـن بکشم بــر در و بر سینه ی دیوار
وقتی کــه نپرسی کمی از حـال ﭘﺮﯾﺸﻢ

آندم ﮐﻪ فشردی به دو ﺩﺳﺘﺖﭼﻤﺪﺍﻥ ﺭﺍ
رفتی ﮐـﻪ ﻧﺴﺎﺯﯼ صنما ﺑﺎ ﮐـﻢ  ﻭ  ﺑﯿـﺸﻢ

گفتـا که تو را سوز درون  سینه  شکافد
اســرار دلـم را ﭼــﻮ بگفتـم ﺑــﻪ ﮐﺸﯿﺸﻢ

مـا را غـم بی مهری ات انگشت نـما کرد
برگرد که زخمی شـده از ﻃﻌﻨـﻪ ﻭ ﻧﯿﺸﻢ

پاسخ ندهد زخم نمک خورده به مرهم
بانـو عسلــم چــاره بکــن بـر ﺩﻝ ﺭﯾﺸـﻢ