غزل
دوبیتی
آرشیو
مدیریت
22 تیر 1394
ﺗﻨﯿـﺪﯼ نخ به ﻧـﺦ ﺩﺭ ﺗـﺎﺭ ﻭ ﭘﻮﺩﻡ
ﺩﻣﯿﺪﯼ ﻋﺸﻖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩﻡ
تنــم از عطـر زلفـت ﺑـﻮﯼ ﮔﻞ ﺩﺍﺩ
از آن روزی کــه ﺩﻧﺒـﺎﻝ ﺗـﻮ ﺑـﻮﺩﻡ
شکـوفا می شدم از عشق رویَت
به دشت گل دل ایـدل میسرودم
شبی درحال مستی خواب دیدم
کـه قند از روی لب هاﯾﺖ ﺭﺑﻮﺩﻡ
دمـــادم رو بـــــــروی آستـــانـت
هنــوز ای سـرو بالا ســر فـرودم
بکن سرشـارم از دریـای عشقـت
کــه دل خالی تر از زاینده رودم
چــه میشد ای عسل بانو کنارت
گــره از پیچ زلفـت می گشـودم
نام:
ایمیل:
وبسایت:
متن نظر:
ثبت نظر
×
Modal title
×
Modal title