22 تیر 1394

ﺗﻨﯿـﺪﯼ نخ به ﻧـﺦ ﺩﺭ ﺗـﺎﺭ ﻭ ﭘﻮﺩﻡ
ﺩﻣﯿﺪﯼ ﻋﺸﻖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩﻡ

تنــم از عطـر زلفـت ﺑـﻮﯼ ﮔﻞ ﺩﺍﺩ
از آن روزی کــه ﺩﻧﺒـﺎﻝ ﺗـﻮ ﺑـﻮﺩﻡ

شکـوفا می شدم از عشق رویَت
به دشت گل دل ایـدل میسرودم

شبی درحال مستی خواب دیدم
کـه قند از روی لب هاﯾﺖ ﺭﺑﻮﺩﻡ

دمـــادم رو بـــــــروی آستـــانـت
هنــوز ای سـرو بالا ســر فـرودم

بکن سرشـارم از دریـای عشقـت
کــه دل خالی تر از زاینده رودم

چــه میشد ای عسل بانو کنارت
گــره از پیچ زلفـت می گشـودم