10 اسفند 1391

باید از وسوسه بیرون زنم ازﻣﻨﺰﻝ‌ﺧﻮﯾﺶ
طی کنم فاصله ها رابه هوایِ  ﺩﻝ ﺧﻮﯾﺶ

دارم   امید  درازی   که‌  به  مقصد  برسم
که بگیرم به سهولت خبر ازساحل خویش

بی گمان با دل پر غصه به فکر وطن است
آن که یک ذره بیفتاده جدا از  گِل خویش

کسی   از   مسئله   هایم   نگشاید  گرهی
اگر ازسعی خودم حل نکنم مشکل خویش

آن‌  قَدَر‌  بهره  نصیبم  شده  از  تجربیات
که دو روزی ببرم فایده ازحاصل خویش

حین کامل شدن زندگی ام گم شده است   
تکه‌ی شعرتَرک خورده ای از پازل خویش 

شعله ی   پُر   شرر   چهره یِ  بانو  عسلم 
آنچنان زدبه نگاهم که شدم ﻏﺎﻓﻞ ﺧﻮیش