دخترِ گیسـو طلا  پیراهنت  را باد  بـرد
رو به جنگل نم نمِ عطر تنت را باد بـرد

هر زمانی زد صبا دستی به چین دامنت
یک بغل از غنچه های گلشنت را باد برد

دلگشا را بوی خوش بگرفته  تا باغ اِرم
بس که آسان بافه ی آویشنت را باد برد

عاقبت افتادی از مستی درآغوش نسیم
لاجَـرَم گل هــای ریــزِ ﺩﺍمنـت را باد برد

اسب‌وحشی‌را شدی‌ در دشت آهوها سوار
آن چنان رفتی که یال توسنت را باد برد

ناگهان ازآهِ بهمن موجی ازطوفان گرفت
آسمـاری تـا بــه دشتِ ارژنـت را بـاد برد

کـو دلیری تا کند از کار طـوفان اعتراض
بی محـابا آب و خـاکِ میهنت را باد بـرد

شعله ی مانای دانش را سیاهی هاگرفت
تا که جنبیدی چــراغِ روشنت را باد بـرد

کم بکن  امواج زلفـت را  رهـا بانو عسل
درغریبی خوشه چین خرمنت را باد برد