دسته ها

غزل294

دو بیتی197

آرشیو مطالب

اشعار پیشنهادی

هر کس که مکید از لب تو شهد عسل را

گر زبانم را نمی فهمی نگاهم را بفهم

ماه کنعانی من فاصله را دور بــریز

بودنم بی تو محـال است مبادا بروی

ﯾﺎ ﺑﯿﺎ ﺍﺯ ﻟﺐ ﺳﺮﺧﺖ ﻗﺪﺣﯽ ﻧﻮﺷﻢ ﮐﻦ

چشمه ی چشم قشنگ تو اگر نم باشد

باغی از ممنوعه داری سیب کالی میدهی؟

سال ها منتظرم تا که بهاری برسد

پرده بردار از رخ زیبا که رویت محشر است

تا بـه دیدارم بیائی غصه ام کم می شود

کاش می شد دفتر ناگفته ها را باز کرد

چشم نازش از قشنگی بی نیازش کرده بود

درون کوچه های شهر شیراز

نشد راضی بـه دیدارم دوباره

ای دل شوریده بی دلبر تپیدن ها چرا

دختر زیبای حافظ شعرِ پاک آورده ام

نه نا دارم که با نازت برقصم

روزهائی که خیال ِ همه رويایی بـود

همان برفی که یلدا را خبر داد

انگور شدی غرق شرابم کردی

قصه ها دارد قلم در شعرِ مکتوبم هنوز

بی گمان واژه ی گلبوسه و لب نوشی ها

محبــوب منی ای همــه ی دار و نـدارم

دم بــه دم در پی آنی که دلم را شکنی

روزی که شدی ظاهر در جلوه ی زیبائی

رفیقِ ساده ی هم رنگ من باش

در قفس عاشق آواز چکاوک شده ایم

به روی شانه هـا گیسویت آویخت

غزالِ هر غزل امشب توئی تو

من آن افسرده جانِ تیره بختم

فراوان گفته در وصف تو فایز

همان گونه که آتش در دلِ نیزار می گیرد

بریزد روی نخلستان صدای بال لک لک ها

ارمغان آورده غم را روضه ی کلّاش ها

بوی زلفت آمد و باد بهار آمد بیاد

کمی با واژه هایم در مصافم

روزگاری اعتبار و شور و حالی داشتیم

هر ثانیه می ریزی با چهره ی رویایی

شبی گفتم که بـا ابلاغ عشقت

کـوکبِ شیرین زبان شعـــر و غـــزل آورده ام

بوی نسیم فرودین مژده ز گلشن آورد

ﺳﺎﻟﻬـــﺎ ﺑﺎ ﻧﺎﺯ ﻭ ﺧـــﻨﺪﻩ ﻣﻬـــﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐـــﺮﺩﻩ ﺍﯼ

مــن از نـاز نگاهـت شـرم دارم

لحظه ای عهدی نبستی با وفا ، ای بی وفا

هم زمزمه ی رود پر از بید بیاید

رو به پایان می روم آغـاز را پیدا کنم

امان ﺍﺯ ﻧﺎﻣﻪ ﻫــﺎﯼ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ

بدون روی خوبت خواب تعطیل

ترسم آخر در غزل ها مُشت شعرم وا شود

چشمان ترِ یاس سپیدم پُرغم

رهـا کـن بال هـای روسری را

با مـنِ افسرده حال و خسته ی گـم کرده راه

ﺗﻨﯿـﺪﯼ مِثـل ﻧـﺦ ﺩﺭ ﺗـﺎﺭ ﻭ ﭘـﻮﺩﻡ

به همان گونه که با اهل محل خواهم ساخت

مجنـونم ﻭ ﺑــﻪ ﻋﺸﻘـﺖ بیمـــار و ﻣﺒﺘﻼﺗـﺮ

ﺁنکــه ﺭﺍ جــا داده ﺑـــــﻮﺩﻡ ﺩﺭ ﺯﻭﺍﯾﺎﯼ ﺩﻟـــــﻢ

شبی جام و شرابی رو براه کرد

قبـل ﺍﺯ ﺁﻧﯽ ﮐـــﻪ نشینم نفسی ﺩﺭ ﺑــﺮﺷﺎﻥ

ﺑـﺮﮒ ِ ﺳﺮﻣــﺎ ﺯﺩﻩ ﺩﺭ ﺳﯿﻄــﺮﻩ ﯼ ﭘﺎییـــزﻡ

از کنار من برفت اما صدایش جا بماند

گرچه از روز ازل خاکِ ﮔﯿﺎﻩ ﺗﻮ ﺷﺪﻡ

شب آدینه را مهتاب گردان

نگاهــم می کـند از دور باران

به من گفتی بهشتی پر ز تاک است

گمانم بر همـان‌‌ سبک و سیاقی

ای دوست گذر کن نفسی بر من دلخون

بزن ﺑﺎﺭﺍﻥ ﮐﻪ ﮔﻞ ﺷﺎﺩﺍﺏ ﮔﺮﺩﺩ

جهـــان و جـــام جمشیــدم تـو باشی

شکوهِ باغ گیلاس و هلویت

دراین شب های سرد بی ستاره

گرچه گاهی نرسد روز وصال خودمان

1

گـرچـه گاهی نـرسد روز وصـال خـودمان
کوچـه ها پر شود از عطـر خیال خودمان

بـزنیم پـر بـه هـوایی کـه مگـر تازه کنیم
نفس پنجـــره را با پـــر و بـال خــودمان

روسری را بکش از بافه ی زلفت به عقب
تا معطــر بشـود سمـت شمـال خــودمان

تا پدر بود و زمین بود و به دل نور امید
سفـره خـالی نشد از نـان حـلال خودمان

مانــده بر لوح دل و سینه ی تاریـخ ملل
یـادهـا از منش و جـاه و جلال خـودمان

شیخ بی عاطـفه از هیمنه ی ریـش و عبا
شده پُر حیله تر از گرگ و شغال خودمان

ای عسل چشمه ی شیرینِ غزل ها نشود
بـــه گـــوارایـی اشعــار زلال خـــودمـان

کانال غزل ها

کانال دوبیتی ها

اینستاگرام

فیسبوک

© کلیه حقوق مادی و معنوی این وبسایت متعلق به علی قیصری می باشد

طراح و برنامه نویس سایت : سهراب قیصری