ﺭﻫﺎ ﮐـــﺮﺩﻡ ﻧﻔﺲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫــﻮﺍﯾﺖ
ﮐـﻪ ﺑﻮﯾﺪ روسری تا خاک پایت

مـنِ بیـدل چه دانستم ﮐﻪ ﺭﻭﺯﯼ
ﺑـﻪ ﺑﺎﺩﻡ ﻣﯽ ﺩﻫـﺪ ﺯﻟـﻒ ﺭﻫــﺎﯾﺖ

همانروزی که چشمم بر تو افتاد
شــدم از بی قــــراری ﻣﺒﺘـﻼﯾـﺖ

نکــردی بی گمــان مــا را اضافه
بــه دلبنـدان گیســـوی طـلایـت

چه برق آسا به جانم آتش افکند
لــب ســــرخ و نگـاه دلـــربـایـت

روان می شد قلـم بر روی کاغـذ
ﺭﻗــﻢ ﻣﯽ ﺯﺩ ﻏــــﺰل ها ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯾﺖ

دلــم را بــا "نمی آیی" شکستی
عسل بانـو چــه سازم با جفایت