16 فروردین 1397

بـهشـتـت را بـــــرایم دام کـــردی
مــــرا با دانــه سیبی خـــام کردی
نچـیـــدم سیبی از باغـــت ولیکن
مـــــنِ آواره را بـــــدنـام کــــردی

کمین کــــردی کماکان بیـــن راهم
نگاهــت را فشــــردی در نگاهــــم
حــــواســم را از اول پـــرت کردی
کــه در آخـــر بیندازی بـــه چـاهم

زمستـان نالــــه هایــــم را شنفتی
وزیــدی بــر مـن و یک دم نخـفتی
تو طــوفان بودی و من تکدرختی
تبـــر بــــودی ولی هـــرگز نگـفتی

به هـر سوئی بـه هـر جائی دویدم
ازاین شاخه بـه آن شاخــه پریدم
رهــــــا بـودن اگــــرچــه آرزو بود
نشانی جــز غـم و محنت نـدیـدم

نشستی روبـــرویم فتنه کـــــردی
به ناحـــق در درونم رخـنه کـردی
وجـودم را کـــه در دستت گرفتی
هــوسران و خـراب و تشنه کردی

نهــادم سـر بــــه روی مُهــرِ ایمـان
شـــدم فـــارغ از احــوال پریشان
از اینکه دل به آن ممنوعـــه دادم 
پـشیمــانـم پـشیمــانـم پـشیـمــان