در نبودت  لمس‌  کردم  روزهای  سرد  را
ناله ها بیرون نکرد  از  استخوانم درد را

کوچه‌ هایِ بی‌تویی در یادخوددارد هنوز
اوجِ  فریادِ  سکوت و  آهِ  این  شبگرد را

آنکه دائم زیر پایت میکندخِش‌خِش منم
تا که بسپاری به  خاطر برگ  های زرد را

مِثل کوهی بی خبر با زیرکی خم  میکند
درد و  غم هایِ  زمانه  شانه هایِ  مرد را

از همان روزی که رفتی رفته ام از یادها 
کس نپرسد حال و روز  ناشکیب طرد را
 
آن که در اندیشه دارد چشمِ  پاکِ برزخی 
با  نگاهی می شناسد  خصلت هر  فرد را
 
در  نبودت گریه ها  کردم ولی بانو عسل
ذره ای  معنا‌   نکردی   واژه یِ   برگرد را