27 بهمن 1395

آن که  لیلاگونه  تا  مرز  جنونم می کشَد
خط بطلان بر سرِ  بختِ  نگونم می کشد

قایق غیرت وجودم  را به ساحل می بَرد
موجِ  غم   تا  آب های  نیلگونم می کشد

گرچه دور از منزلِ شیرینِ کرمانشاهی ام
آهِ سردِ  صخره ها  تا  بیستونم  می کشد

سال ها بگذشته امّا هم چنان استادعشق
از  درونِ  خانه   تا  دارالـفنونم  می کشد

فارغ ‌ از بار  معانی  هر کسی از ظن خود
واژه  های  تازه ای  را از متونم می کـشد

راز  گل های شقایق   را  نمی دانم   ولی
دل به  سوی لاله های  واژگونم می کشد

شعله ورگردیدم ازعشق عسل بانو که باز
آتـش  دلدادگی  سر  از  درونم  می کشد