کاش می شد دفتر نا گفته ها را باز کرد
نامه‌یِ ناخوانده را با سیل اشک آغاز کرد

کاش می شد در خیابان زیر چتر همدلی
دل تپیدن های آنی را به عشق ابراز کرد

کاش می شد روزها مِثل کبوترهای جلد
در  نگاه  ِ آسمان  تا  بیکران  پرواز  کرد

کاش میشد در میان این همه ایکاش ها  
سوز دل را دائماً با نغمه ی نی ساز  کرد

کاش می شد بارها بر روی دریا مثل قو
برکه های رو به ساحل را پر از آواز کرد

کاش می شد چون پرستو بر بلندای ارم 
دیدن از آثار شهرِ خواجه‌ یِ  شیراز کرد

کاش‌میشدپشت پرچین بانسیم صبحدم 
چهـره ی بانو عسل را با نوازش ناز کـرد